Nazywają mnie "zbyt ambitną", mówią: "odpuść sobie", krytykują, gdy dążę za marzeniami, chcą zdławić we mnie słabego ducha walki, nie pomagają wstać na nogi, podcinają skrzydła, gdy jestem w locie, lub na chwilę przycupnę na ziemi. Staram się żyć realiami, choć dla romantycznej duszy jest to niemal niemożliwe, dostrzegam to, czego inni nie potrafią dostrzec, staję się dobrą wróżką marząc, by ktoś również dla mnie nią był, uciekam w poezję, w świat bez okien i drzwi, z muzyką zamiast kajdan, z wyobraźnią zamiast wzroku, z myślami zamiast słuchu. Pogrążam się w świat nicości i otępienia. Mój uśmiech moim murem, moim zapomnieniem, mój uśmiech moim pięknem, moim wybawieniem.

Nie zrażajcie się porażkami!

Nie słuchajcie ludzi, którzy mówią wam, że jesteście zbyt ambitni!

Bądźcie przede wszystkim sobą!

Kocham was <3

W trakcie pisania:
*Dusza- wiersze,
*Skazana na zapomnienie- one shot'y.

Planowane wznowienie opowiadań:
*Tylko jedna. Przeznaczona- fantasy,
*Urodzona w mroku- fantasy- korekta,
*Uwikłana w przeznaczenie- opowiadanie fantasy- pisane od nowa,

PS Jeśli zgłaszasz do przeczytania swoje opowiadanie, nie pozostawaj dłużny i zajrzyj do mnie. 

PPS Przeczytam propozycje w wolnym czasie.