<------------------------------------------>
"İnsanlar, bendelere hapsedilmiş ruhlardır. Öldüğünüzde özgürlüğünüze kavuşursunuz. Ruhunuz yükselir ve özgürce etrafta dolaşır, aranızda gezer, sizi korur... Ama bazen, özgürlüğüne kavuşmadan başka bir bedene geçebilir ruhlar. Bu gerçekleşirse kaderlerini yazmak için kalemi eline almaz, kararlarını kendi veremez, ne yazıldıysa onu okur." 

Sonun başlangıcıydı bu sözler... Tanrı'nın emirleriydi. Onun ölmesi yazılmıştı, ancak yeni yaşamını kendi istedi. Arkadaşlarını korumak için yanlarında olmak istedi. Keşke hiç dilemeseydi...

"Biz bu laneti ona değil, ekibine yazdık. Ben bu laneti onlara yazdım, ona değil. Biz ki tanrıların kudretlileri hepsine özel birer lanet yazıp, ölümlerine gizledik. Ateşlerde yanarak öleceklerini, ruhlarının sonsuza dek yok edileceğini bilmelerini istedik. Bunu onlara en acı sunmanın yolu, suçluluktu."
<------------------------------------------->

 Birbirinden farklı altı ruhun karşılaşması yıllar önce planlanmıştı. Birleştiklerinde karşı koyulmaz bir güç elde ediyorlardı. İlk savaşlarında biri gitti. Ama kader de yas tutmaya yer yoktu. Hayatlarına devam ettiler. Ama bu ihmal ettikleri ruh, şimdi onları bile zorlayan bir düşman olarak geri döndü. Herşey değişmişti, yok olmak ve var olmak arasındaki çizgi kaybolmuş. Somutlar soyut, soyutlar somutlaşmaya başlamıştı. Bu ateş cümbüşünden nasıl çıkacaklardı?