Χαίρετε!
Χρόνια και ζαμάνια, ε;
Ξέρω, έχω να εμφανιστώ πάρα πολύ καιρό στην εφαρμογή, έχω να ανεβάσω κάτι πολύ καιρό επίσης. Ήταν ένα δύσκολο εξάμηνο για μένα, και από άποψης φόρτου εργασίας αλλά και λιγουλάκι από ψυχολογικής άποψης...
Δεν έβρισκα εύκολα ενέργεια και έμπνευση και κυρίως ψυχική ηρεμία για να καθίσω να γράψω. Είπα ότι θα το πάρω χαλαρά με τη σχολή μου και δεν το πήρα καθόλου χαλαρά (όπως πάντα), μπλέχτηκα και σε άλλα διάφορα και κατέληξα να είμαι ξανά μέσα στο άγχος και την κούραση προσπαθώντας να βάλω όλες τις υποχρεώσεις σε μία σειρά.
Παράλληλα, στην εφαρμογή επικρατεί τον τελευταίο καιρό μία άκρα του τάφου σιωπή, με αποτέλεσμα να μην παίρνω ούτε και από εδώ πολλά κίνητρα να επιστρέψω. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να συνεχίσω τις ιστορίες μου για τα αγαπημένα άτομα που τις διαβάζουν και τις αγαπούν καθώς και να διαβάσω τις δικές τους υπέροχες ιστορίες που έχω αφήσει!
Εσκέφθην να εξαφανιστώ! Εξηφανίσθην όμως; Όχι, όχι μόνιμα τουλάχιστον... (βοήθεια, σαν πολιτικός ακούγομαι).
Κάτι άλλο που εσκέφθην όμως είναι (μη με δείρετε σας παρακαλώ) ότι δεν μπορώ να συνεχίσω στην εφαρμογή με την ιστορία του φίλου Αλέξη (τον Τελευταίο Πρίγκιπα δηλαδή).
Η συνέχεια σε επόμενο ποστ ❤️