Masi Diana

Gülümse.
          
          (:

Bugünden sonra hiçbir kitabıma yeni bölüm yayınlamayacağım ve hiçbir hesabıma girmeyeceğim. Onca emeğime karşı kitaplarımı yayından kaldırmaya gönlüm ne el verdi ne de vicdanım. Belki yıllar sonra bu hesaplara girer yeni bölüm yayınlarım ya da tüm kitaplarımı yayından kaldırırım.
          
          O zamana dek esen kalın ve kendinize iyi bakın.
          
          Uzak bir gelecekte yeniden buluşmak üzere. 

Tünaydınnnnn.
          
          Ruhunuz iyi mi?
          
          Kalbiniz iyi mi?
          
          Zihniniz iyi mi?
          
          Geri döndüm.
          
          En geç Ocak ayına kadar geri döneceğimi söylemiştim ve sonunda geri döndüm ama hala ne yapacağıma karar vermiş değilim. Yazmak istiyorum ama çok parçalanmış ve kayıp hissediyorum. İçimdeki taşan duygular sağ bırakmıyor beni ve her yazdığımda sanki ölüyorum.
          
          Bunca ay boş durmadım. Yazdım, yazdım ve sildim. Bir kelimeye dikiş tutturamadım ve ne yapacağıma karar veremedim. 
          
          Bu hesabım ve @blurryvanta hesabım kalacak, silmeyeceğim ama Ocak ayının sonunda bu 2 hesabımdaki tüm kitapları yayından kaldıracağım ve her şeye sil baştan başlayacağım. Birkaç gün önce yeni bir hesap açtım. Eğer yeniden yayınlamaya cesaret edersem hiç kimsenin beni tanımadığı yeni bir hesapta yazmaya başlayacağım. 
          
          Kitaplarımı yayından kaldırsam da bu 2 hesabı silmeyeceğim. Kitaplarımı taslağa alacağım ve belki bir gün yeniden bu hesaplarda kitaplarımı yayınlarım ama bu çoook uzak bir gelecekte olursa belki olur, bilmiyorum.
          
          Ben buralarda olacağım.
          
          İsteyen bana yazabilir.
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa,
          
          Gülümse.
          
          (:

Her odaya girdiğimde, gözlerimin ağına kitaplık takılıyor ve ruhum alev alıyor.
          
          Bir ses zihnimde durmadan bağırıyor: "Senin kitapların hiçbir zaman burada yerini alamayacak. Gerçek bir yazar olamayacaksın." 
          
          Bu nasıl bir duygudur bilmiyorsunuz. Nasıl her saniye ölünür bilmiyorsunuz. Nasıl çabaladığımı bilmiyorsunuz.
          
          Ben 6 yıldan fazladır yazıyorum ama zorla da güzellik olmuyor. 100'den fazla kurgum var ve 50'den fazla kitap yayınladım. Ama hiçbir kitabım okumadı. 6 yıldır en fazla 3 bin okundu kitaplarım ve şimdi 1 bin bile okunmuyor, bu saatten sonra olunacağına dair de inancım kalmadı. 
          
          Anlaşılan ben; iğrenç, ergence, malca, saçma sapan yazıyorum ve betimlemelerim vasat. Bu yüzden okumuyorsunuz. Ne üçüzlerim, ne kız kardeşim, ne yanımda olduğunu söyleyen insanlar, ne de yabancılar kitaplarımı okumuyor. Onca emeğime karşı ne bir oy verip, ne de yorum yapıyor. Çünkü benim kitaplarım o kadar iğrenç ki bir oyu bile hak etmiyor.
          
          Yaklaşık 8 yıldır çektiğim bir acı var bedenimde; kürek kemiklerime birileri hançer batırıyormuş gibi hissediyorum, acı hiç dinmiyor. Özellikle de laptop başına masada oturup bölüm yazınca acım daha da çok katlanıyor. Bu hastalığın tek tadavisi ağrı kesici. Ve ağrı kesiciyi de her gün içemiyorum, haftada bir içebiliyorum.
          
          Ben bedenen çektiğim acılar yüzünden çok az ağladım. Ama emeklerimin boşa gittiğini, gerçek bir yazar olamayacağımı anladığım her saniye hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.
          
          Masidiana: Vazgeçme Ay Tanrıçası anlamına geliyor. Vazgeçmek istemiyorum ama o kadar yoruldum ki anlatamam.
          
          Kitaplarıma son bir şans veriyorum. En geç Aralık veya Ocak ayında buraya geri döneceğim. Ya kitaplarımın hepsini yayından kaldıracağım ya da kaldığım yerden yazmaya devam edeceğim. 
          
          Bu ölümlü dünya, yarının garintisi yok. En geç Ocak ayına kadar geri dönmezsem, bilin ki ölmüşümdür. 
          
          Ne kadar kalbim kırıldıysa da ben herkese hakkımı helal ediyorum. Siz de hakkınızı helal edin. 
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa, 
          
          Gülümse. 
          
          (:

Bir gece yarısı şimdi ve 21 yaşına girdim.
          
          Bugün benim doğum günüm.
          
          Ve doğum günümde hatırlayacağım güzel bir anı olsun diye KIRMIZIYA KOŞMAK ve MAVİDEN KAÇIŞ kitaplarımı yayınlıyorum.
          
          Renkler ve Düşüşler kitabımın 11. Bölümünü de yayınlıyorum. Aylar öncesinden yazdığım bir bölümdü. Yine güzel bir anı olsun diye yayınlamak istedim. 
          
          KIRMIZIYA KOŞMAK ve MAVİDEN KAÇIŞ aynı saniyelerde zihnime köklerini saran iki farklı ve birbiri ile bağlantılı yarı texting ve genç kurgu tarzında kitaplar.
          
          Yazmaya hiç zamanım olmadı. Bu 2 kitabı bile çok zor yazdım. Aslında Kasım ayına kadar Wattpade uğramayacaktım ama kendimi yine burada buldum.
          
          8-9 yaşında kalemi elime aldığımda, kimse bana kelimelerin öldürebileceğini söylememişti. Ben kelimelerin yaşattığını ve okuyan insanları da yaşattığını zannetmiştim ama çok büyük bir şekilde yanılmışım. Meğerse kelimeler öldürüyormuş. Nefes alıyorsun, bedenin sapasağlam. Peki, ya ruhun, zihnin ve kalbin? Her yer yara dolu, kan sızıyor, çok acı var çok....
          
          Yaşamak benim için yazmaktan ibaret. Ama kimse bana ölüm ile eş değer olduğunu da söylemedi. Küçük bir çocukken o kalemi keşke hiç elime almasaydım ve yazmasaydım. Hayal kurup umut da etmeseydim. Belki bugün olduğum kadar kırık, yaralı ve yalnız olmazdım. 
          
          Her şeye rağmen yazmayı seviyorum ama bir o kadar da nefret ediyorum. Ve bugün geri döndüğümde hiçbir şeyin değişmediğini gördüm. Her şey bıraktığım gibi, kitaplarımı okuyan hiç kimse yok. 
          
          Kasım veya Aralık ayına kadar hiçbir kitabıma bölüm yayınlamayacağım ve hiçbir sosyal medya hesabıma girmeyeceğim. 
          
          KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımın 2. Bölümünü yazıp yayınlamak istedim ama sadece istemek ile kaldım. 
          
          Umarım geri döndüğümde kitaplarımı okuyan en azından 1 kişi bulurum. 
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa, 
          
          Gülümse. 
          
          (:
          

Merhaba.
          
          Bu satırları yazarken canım çok acıyor; ağlayışlarım hep sessiz, çığlık atamıyorum.
          
          Ben 6 yıldan fazladır yazıyorum.
          
          Bulanık Lavanta kitabımda biraz kendimi, biraz  hayatımı, blraz da acılarımı anlattım ve bugün yine anlatacağım.
          
          Bizim mahallede işler yaz ayında başlar ve yağmur yağmaya başladığında biter.
          
          Şimdi tütün saplıyoruz sabah 6-7'den, akşam 11-12'ye kadar. Tütün bittikten sonra biber yarmaya başlayacağız yine aynı saat dilimlerinde. Daha sonra da zeytin çırpacağız.
          
          Biz de yaz tatilinde; deniz, güneş, eğlence... Değil.
          
          Biz de acı var, ter ve gözyaşı. Bunlar benim gerçeklerim. Bunlar benim hayatım acısıyla ve tatlısıyla. 
          
          Yatmıyorum. Uyku sorunum var, bazen 3-4 saat uyuyabiliyorum.
          
          Bu yorgunlukla ya uyumayı seçeceğim ya da yazmayı. Yorgunluk ve çektiğim acılar yüzünden maalesef uyumayı seçiyorum. Ama her şeye rağmen ben hep bölüm yayınladım ama maalesef onca emeğime karşı ne bir oy ne de bir yorum alabildim.
          
          Ben çok yoruldum ve dayanacak gücüm kalmadı. Ekim veya Kasım ayına kadar wattpadte dahil hiçbir sosyal medya hesabıma girmeyeceğim. İşler Ekim veya Kasım gibi biter. O güne kadar yazar mıyım bilmiyorum ama bölüm yayınlamayacağımı biliyorum.
          
          Umarım birkaç ay beni bekleyebilirsiniz.
          
          Ve Allah rızası için kitaplarımı okumuyorsanız beni takipten çıkarın. Ben yazıyorum, başka birşey yapmıyorum. Eğer kitaplarımı okumayacksanız beni takip etmenizin anlamı yok ve gözümde değeri de yok.
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa,
          
          Gülümse.
          
          (:

Günaydın.
          
          Nasılsınız?
          
          Az önce İZLER SEN BU GECE adında bir kitap yayınladım. 10 bölümden oluşan şiir kitabı.
          
          Şu ana kadar yazdığım en uzun şiirdi, 10 bölüme böldüm.
          
          Umarım son satırına kadar beğenerek okursunuz.
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa,
          
          Gülümse.
          
          (:
          
          
          https://www.wattpad.com/story/276726390?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Masidiana&wp_originator=FVF4dARC3tK3xWuquCUIASI%2BV6eDiP1Icg8SZ4r1gQ59NF0abSMPt0qGFPLy0t7%2Be4PlePvE9uOiSNKrebJqoaE%2FeQISgi4cm1grh6T%2BLggMTPLs1kHTSyOGUpKuD8uH

Kitap açıklamalarına ve kapaklarına bayıldım! ❤ En kısa zamanda okumaya başlayacağım. İlk hangisinden başlamamı önerirsin?

KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımın 1. Bölümünü az önce yayınladım.
          
          1. Bölüm: Yağmur yağıyor ve yaka paça kaçtığın geçmiş içinde sen; boğuluyorsun bir damla gözyaşında savrulurken kendi içinde sen.
          
          Aslında bölüm daha uzun olacaktı ama burada kesmek zorunda kaldım. Bölüm 9 sayfaydı
          Diğer bölüm bu bölümden daha uzun olacak.
          
          Ve bu ilk bölüm olduğu için geçiş bölümüydü, olaylar yoktu.
          
          Diğer bölümde olaylar başlayacak.
          
          Umarım son satırına kadar beğenerek okursunuz.
          
          Ve bu satırlarımı şu an okuyan biri varsa,
          
          Gülümse.
          
          (:

Merhaba.
          
          Nasılsınız?
          
          DİKEN VE YARA BANDI kitabımın adını KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ olarak değiştirdim.
          
          Yakında KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabıma 1. Bölümü yayınlayacağım.
          
           Şu an bu satırları okuyan biri varsa,
          
          Gülümse.
          
          (: