Cenere

@sokratesdiyorki 
          Gölgelerinde gezinen bir tüy düşün. Tam göğüs kafesinin orta yerine bırakılıyor. Huylanıyorsun. Ama onun ile yaşamak da, yaşamaya değer küçük kız...
          Değerinin farkında olmayıp göğüs kafesime hapsettiğim Küçüğüme 

Bilir misin? 
          Sonbahar hep gerçekçidir. Hayata yapraklarını dökerek başlar. Yüklerinden arınır. Senin kokunu getirir. Bir eylül sabahına uzanmanın yolu gösterir. Rutubetli hisler arasında en gerçek olan, seni getirir.
          Sana al gel her şeyini desem gelir miydin ki?
          Ama olmazdı. Sen yatağını özler, dayanamazsın. Dönersin... Seni sevenler var. Bırakamazsın. Uyuyamazsın benim elirimin arasında. Bana kokun ilaç olamaz. Bir bebek olamazsın bana seni koruyayım. Belki bir rüzgar getirir bir gün...
          Ellerimde olur bedenin.
          Makasın iki yüzü de keskin. Açılır ellerim çeker içine seni. Ama kesilirken keserim. 
          Külerin arkasında seni seven bir beden var. Kendine batırılan bir uç. 
          Kanıma karışan ölü bir beden. Bedeni burda ruhu yanına uzanmış bir kız. Senin tanımadığın her gece başında dönen biri var.
          Ben varım. 
          Küçük kızım benden habersizsin. Görmüyorsun. Senin bazen ellerin titriyor. Bazen gözlerini kapatıp müzik dinliyorsun. Bazen konuşmak dahi istemiyorsun. Susuyorsun. Konuştuklarını değil aynan...
          Konuşmadıkların bedenin...
          
          Kilit noktamsım dedim. Çünkü;
           Hisseder oldun. Korkum oldun. Varlığımsın.
          Tükenmişliğim. O savaşı bana barış diye tanımlayan küçük kız.
          
          

Anlatma!
          Bana bildiğim hikayeleri anlatma. Boş yere tüketme kelimeleri. Yaşanacak onca acı varken; yakma yine küllerinden,oluşturma. Yaşanacak çok şey var şu hayatta... 
          Her derdin bir sebebi, bir sonucu var. Her gerçeğin içinde bir yalan olduğu gibi...
          Ben seni bana kattım.
          İyi mi? 
          Kötü mü? 
          Bilmeden sadece olsun istedim. Sende arkasını aramamış. Bana gelmiştin. Ben ellerimden, onun dokunacağı şeylerden oldum olası korkmuştum. Senin bedenini bulan kadar. Ben oluşturdum. Kafam da elimdeki kağıtta. Döktüm...
          Beyazıma aktı. Karama aktı. Kanıma karıştı...
          Ben!
          Sen!
          Biz!
          En son buyduk. 
          Ben, sen olmuştum...
          Sen, ben olmuştun...
          Bizi yaratan biz olmuştuk...
          Bilir misin? 
          Ben en çok gece uykusundan korkarım. Bu yüzden de uyumam seyrederim. Gece aslında sabahın sakladığını getirir; okumayı, görmeyi bilene anlatır. Sen onu dinlersin o fısıldar. Sen ona bakarsın gösterir. Bu yüzden ben her gece aslında zorlarım. O anlattıklarını yarı ölümde kaçırmamak için direnirim. 
          Uykumdan korkmama yeni sebepler ekleniyor. Seni tanımam, sürekli duymak istemem. Bir şey olur da hissedemezsem korkusu. Olur ya...
          Ağlarsın.
          Üzülürsün.
          Akıl ya unutur.
          Göz ya körelir. 
          Ama varlığın bedenin gerçek. Seni bağlar, boynuma o sert urganı geçirircesine hissedilir. Acı kadar taze...
          Uyursam aklımda çıkar hatırlamam diye korkuyorum. O gülüşünü, o sesini belleğimden silinir diye. İnsanın aklı da ruhu gibi gidici olunca tedirgin oluyorum.