GÖZYAŞINDAN KÜLLERE
ALINTI
Yaman: "Hayırdır, Zeynep Sultan? Ne yapıyorsun tek başına?"
Zeynep Hanım: "Seni bekliyorum, oğul. Nerede kaldın? Yemek hazırlatayım mı?"
Yaman: "İşlerim vardı, Daye. Aç değilim. Ama sende bir şey var. Nedir, söyle hele?"
Zeynep Hanım: Gözleri parladı, dudakları titredi. "Karın olacak o soysuz, beni zehirleyip geberteceğini söyledi. Üstüme yürüdü oğul! Anana el kaldırdı!"
Sanki içimdeki tüm damarlar buz kesildi.
Yaman: "Ne dersin sen, ana? Ha? Nasıl yapar?!"
Diyerek hızla merdivenleri çıktım. Odamın kapısını sertçe açıp içeri girdim ama içeride kimse yoktu. O anda banyo kapısı açıldı. Sıcak su buharıyla birlikte odanın içi onun kokusuyla dolup taştı. O an öfkemi unuttum.
Ama anama saygısızlık yapmanın ne demek olduğunu öğrenecekti.
İki adımda yanına vardım, sert bir tokat attım. Başını yana çevirdi, gözleri anlık bir öfkeyle parladı. Kolundan tutup onu duvara yasladım.
Yaman: "Sen kimsin de benim anama el kaldırırsın?!"
Efnan: "Ne yapmışım ben?!"
Yaman: "Ben seni uyarmadım mı?!"
Efnan: "Ben annenize el kaldırmadım! Çekil önümden!"
Beni itince fark ettim… Üzerinde sadece bir havlu vardı.
Kokusunun esiri olmuştum.
İki kolunu da tutup başının üzerine birleştirdim, nefesim hızlanmıştı.
Yaman: "Şu kokun var ya… Benden başkası içine çektiğini için, gidip o piçi öldüresim geliyor. El kızı, tenin beni sana çekiyor!"
Diyerek havlusunu tuttum, ama açtığım anda duraksadım. Boynuna birkaç öpücük bıraktım. O an çıkardığı titrek ses, beni kendime getirdi.
Efnan: "Uzak dur benden… Allah aşkına, dokunma bana!"
