doktorum yaşadıklarımın normal olduğunu söylüyordu, bense daha farklı hissettiğimi iddia ediyordum, herkes gibi değil. zaman akıp gidiyorken en kutsal sayılan duygunun, yani sevginin bile zihnimizin bir oyunu olduğunu fark ettiğimde, geçmeyecekmiş gibi gelen ıstıraplar artık acı vermediğinde, sevdiklerimi teker teker toprağa verirken benim hikayemin yalnızca birer misafiri olduklarını ayırt ettiğimde. tüm hislerimin bana insan olduğumu unutturmamak için bir yanılsamadan ibaret olduğunu keşfettiğimde afallamıştım. ama doktorum haklıymış, sadece büyümüşüm.
