Merhaba ben Ayşenur. Ülkemizin eğitim sisteminde olması gerektiği gibi bir lise son öğrencisiyim. Yani daha hazır hissetmediğim halde seneye beni üniversite bekliyor. Tabiki hayallerim var ve bu hayallerimin gerçekleşmesi için bazı şeylerden fedakarlık yapmam gerekiyor. Bu sene zamanımın çoğunu ders çalışarak geçireceğim için hikayelerimi yazamayacağım. Hikayelerim derken tabiki hazırda hikayelerim yok ama eminimki bir sonraki yaza bıraktığım binlerce şeylerden birisi de burada kafamda tasarladığım hikayelerimi paylaşmak yani beni bekleyin diyorum :D 

Tabiki insan olarak sevdiğim şeyler de var mesela basketbol oynamaya bayılırım ama sağ bileğimde sorun olduğu için okul takımından gelen teklifi kabul edemedim bu da çok üzüldüğüm bir anımdır. Üç senedir okul tiyatrosunda ana rollerdeydim ama bu sene malum son senem olduğundan amatör olduğum oyunculuktan vazgeçmek zorunda kaldım. Sesim güzel olmasa da şarkı söylemeyi severim. Napalım Allah vergisi güzel bir sesim yok ama şarkı söylemekten de vazgeçilmez de mi ? Kitap okumayı, yeni insanlarla tanışmayı,  arkadaşlarımla yeni mekanlar keşfetmeyi, yürümeyi, kimse beni izlemiyormuş gibi hareket etmeyi, atlamayı, zıplamayı, bisiklete binmeyi,  renkli pantalonları ve tabiki hobiden çok yaşam biçimi olarak gördüğüm motorsiklet kullanmayı hatta sokakta gördüğümde mal mal karşısında durup dakikalarca izlemeyi severim. 

Ben hayatımdan ne olursa olsun memnun olmasını öğrendiğimden, annemin söylediklerine karşılık vermekten çok "tamam anniş" demeyi başarabildiğimden beri gerçekten mutlu bir insanım siz de deneyin gerçekten işe yarıyor :D Yaşadıklarımdan ne olursa olsun pişmanlık duymam her olayın bana bir şeyler kattığına inanırım bu da mutlu olmamdaki önemli nedenlerden birisidir.