Olmadığım o varlığa dönüştüm. Dönüştürdükleri, düşündükleri o insan olmaya zorladım kendimi. O muydum yoksa diye zorladım. Gerçekten o varlık mıyım? Bu kadar zalimlik yakışır mı derime, dedim. Kanatlarımı göz yaşlarım eşliğinde kopardım. Sonra o çukura yattım. Başında ismimin bile yazmadığı o çukura. Niye yazsındı ki? Kimdim ben? Derimi söküp atmak istedim üstümden, insanların ön yargılarını parçalamak istedim göğüs kafesimi ikiye ayırırken. Kalbimi çıkarıp sıkmak istedim. Kanlar elimden toprağa dökülürken tüm o öfkemi de kussun istedim. Olsun istedim. Gerekirse o çizgide yürümeyi bırakıp, sadece bir yeri seçmek! "O" yeri, ilk defa seçmek istedim; her şeyi arkada bırakmak ve ismimin bile yazmadığı o çukura uzanırken üstüme örtü atmalarını bekledim. Belki de kapanmamasını. O zaman insanlar, yarattıkları çürümüş o şeyi görürlerdi. O zaman gökyüzünü görürdüm.  Belki o zaman, bilirlerdi. O zaman belki bende bilirdim. Kimdim. Bilirdim.