Ve bir gün durup kendime baktım. Yıpranmış, yılların ağırlığıyla ezilmiş, yalnızlığıyla barışık halime. Donuk bakışlarla aynaya yaklaştım. Elimi sanki içinden geçecekmiş gibi uzattım öne doğru. Saçlarımda, yüzümde, çenemde gezdirdim parmaklarımı. Bunları yaparken gözümün içine bakıyordum. Bir sıcaklık arıyordum derinlerde. Baygın bakışlarımı incelerken bir şey fark ettim. Aynadaki yansımamla hiç bir farkımız yoktu, ikimiz de soğuktuk, konuşmayı unutmuştuk ve bir birimizden başka kimsemiz yoktu...