Ne kadar düşünürsem düşüneyim, bazı soruların anlamlı bir cevabını bulamayacağım. Her defasında dudağımı büküp, bu gerçekten çok garip, demekle yetineceğim. Belki uyuyamayacağım, dönüp dönüp duracağım. Gecenin bir yarısı pencereden dışarı bakacağım. Işığı yanan evleri gördükçe yalnız olmadığımı anlayacağım. Demek ki çoğumuz şiir seviyor, gitmek istiyor, gitmediği her gün biraz daha kırılıyor. Ne yazık ki bunu bir türlü yapamıyor. Şanslıysa gecenin üçüne kadar, değilse gün ağarana kadar düşünüyor, dönüp duruyor. Dudaklar en sessiz cümleleri kuruyor. Sonra da kalıyor. Kalıyor aldanışlar bir şekilde, uçsuz bucaksız, soğuk ve yakıcı.
@tearofnightt~
