“Biraz yorgunum. Kavgaları birikiyor insanın. Her uzvumdan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla.

Yaşımdan yorgunum, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde. Kaç yaşındayım sahi? Saymadım, bilmiyorum.

Belki kırklarımdayım, belki otuzlarımda, belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında; hiç

bilmiyorum.

Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor. Baharın rayihasında akıp coşan çiçeklerle

hatırlıyorum lise yıllarımızı; kimimize kış kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı.

Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor.

En çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz.

Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler.

Onlarla kavgalı, onlarla sevdalı olduğumuz.

En çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarası,

insan baba olunca anlıyormuş en çok babasını…”