Bir de bizim gibi insanlar var ara yerde. Çiçekler, kelebekler ve melekler arasında dolaşıp duran…
Pek azımız olup bitenlerin farkına varıyor. Bahanemiz hazır: Kendimizce mühim işlerimiz var. Öyle sanıyoruz. Oysa bu manzara bizim için her sabah tekrar açılıp tekrar gösteriliyor. Dilimizden şükre, kalbimizden takdire açılacak bir hal uyansın diye içimizde.
Soruyorum bazen kendime:
“Nerdesin? Ne işle meşgulsün?”
“Bu nimetlere karşı yine gözün kapalı mı dolaşıyorsun?”
“Takdirden teşekkürden uzak bir dünyada mı yaşıyorsun?”
Bu sabah bu perdeyi araladığın için, kalbime imanın tadını ve lezzetini koyduğun ve hissettirdiğin için Sana hamd ediyorum.
Bırakma beni, bırakma kalbimi Senden uzaklarda…
Bir çiçekle, bir yağmur tanesiyle, kalbime koyduğun güzel duygular ile uyandır yine beni, uyandır bizi Allah’ım… Bu bakışı Kur’ân’ın nuruyla ders veren Sevgili Peygamber Efendimiz’e (asm) yerler ve gökler dolusu salât u selâm olsun..Rabbim yarattığın herşey için sana sonsuz şükürler olsun