Can bildiklerimiz canımızı öyle bir yakıyor ki aslında hiçbir hatamız olmamasına rağmen acaba nerede yanlış yaptım dedirtiyorlar. Onların bizi unutup sıcak yatağında uyuduğu gecelerde biz soğuk düşlerde düşüncelerimizi incitiyoruz. Düşüyoruz kırılmış hayallerimizin ortasından acı gerçeklerin üzerine kanıyor her bir yanımız "sar" diyemiyoruz. Oysa en zor zamanlarında yanlarında biz olmuştuk. Yaralarını sarıp birlikte acımıştık. Acısını acımız yaptık yani! Hafife almadık, baş tacı yaptık bütün dertlerini. Dertleştiğimiz bir dost dertleştiğimiz bir aşk kazandık sanarken dert deşen nice insanlar tanıdık istemeden. Beynimizi acıtan onca düşünce, cevabını alamadığımız onca soru. Kime sorulurdu bu gecelerin uykusuzluğu..
Hele bir de, hele bir de sana yara açana sarılacak kadar vefasızsa dostun yazık değil midir zamanında ona sarılan kollara? 
Kırıldık işte! Kimimiz yüreksiz aşktan kimimiz vefasız dostan kimimiz umursamaz babadan kimimiz bırakıp giden Anadan. 
Hayallerimizden, sevgimizden, güvenimizden kalpten kırıldık en çok..
Varsın kırılsın öyle ise, nasıl unuttuysak kırılan oyuncaklarımızı,  nasıl unuttuysak dizlerimizin acısını bu acıları da unuturuz elbette. Lakin kalmalı anısı bir yerlerde! Dizinde iz nasıl kalıyorsa sayfalarda da öyle kalmalı. Kalmalı ki ileride baktığında "düşme" diyebilelim kendimize. Bu yüzden yazdığımız kadarız, mutlu ya da mutsuz, sayfalarda olduğumuz kadarız..