Bilir misin gönül derin küser yarasına yara açana!
Ruh dünyamda kavimler göçü var, bu aralar.
Beni ben yapan şeyler seni sen yapmaya yetmeyebilir.
Bana bir hırsız lazım, tüm dertlerimi çalacak.
Ağlasam sustuklarım dökülür mü ellerime ellerin gibi?
Ama insanın kendi vicdanı sözden daha ağırdır.
Sen susunca çok yoruluyorum! Acaba neyi anlatmıyorsun.
İstenmediğim gönülde gölgemi bile bırakmam ben.
Giyinip boyansan da renkler üzerinde solar ruhun siyahsa.
Tespih gibi oldu acılarım çektikçe başa dönüyorum.
Sustuğun hiçbir cümleden konuştuğun kadar pişman olmazsın.
Kabullenmek kendi mezarına toprak atmak gibidir bazen.
Senin yüzün güzel olsa ne olur ki kalp kömür karası olduktan sonra...
Sen sen ol önce insan ol geri kalan her şey peşinden gelir zaten.