𝙼

Çok uzun zaman sonra on sayfalık Çanakkale öyküsü yazınca insan unuttuğu heyecanı damarlarında kol gezdirmeye başlıyor. Küsmediğim hayalime kaldığım yerden devam ediyorum hala inatla gayretle. Bugün ve sonrası için yazabilir miyim yine ve yeniden dolu dizgin? Elbet. Hayatımda nefes almak kadar yazdığım şu dönemde yazıyı kendimden çıkarırsam geriye ne kalır benden? Bu arada... Bu diyarın insanı göçmüş müdür? Kalanlar kimlerdir tanımam etmem. Yine birileri için yazılan eserler...Fakat doğru, ben en çok kendime yazıyorum.

Yokum ama varım.
          
          -durum güncellemesi :') 

*Biz söz vardı ya: "Düşmedim ama ayakta da değilim." Benimkisi de şu sıralar ölmedim ama yaşıyor da değilim. Ne zaman bu düzen değişmesini bilecek?..Burası zaten canımı çok sıkıyor .

Sesim bana gürültü olmuş
          Suskunluğum azap
          Bilmediğim yarınlardan korkutuyor
          Uykumu kaçırıyor
          Göğsüme ağrı bindiriyor.
          
          Şimdi kulaklarımda unuttuğum bir müzik
          Korkunun ritmiyle bana eşlik ederken
          Ben yazıyorum yine ve yeniden.
          
          Ne için kim için?
          Hayal denen şeyin ortamı kalmadı bende.
          Yaş yirmi iki
          Kaybolmak için çok erken.
          
          "Anne Anne!!"
          Neye bağırıyorsun içim?
          Nedir bu sürekli susmaz acı feryadının nedeni?
          
          Bir şey olmuş belli!
          Benden gizleme ne olur!
          Ben senim!
          İlk beni haberdar etmelisin!
          Acı mı korku mu kederinin eşi?
          
          Öğreneceğim.
          
          Hiçbir zaman sözümü tutamadım.
          Hayal kırıklığımı ipe dizsem ipte sallanan ilk ben olurum.
          Kendime güvenimin kalmadığı yerde,
          İşte yeni sözler söylemek için uyanıyorum.
          
          Bu yüzden midir gece içimden çıkan sessiz itirazlarım?
          
          Bugünde söz vermiştim.
          Yine tutamadım. 

Filistin'le ilgili hiçbir şey yazmadığım fark ettim şu an...Tasasız akıl neyseki sadece burada. Takip ediyorum, dua ediyorum. Elbet tabi daha fazlası da edilir...Edilir tabi...Ne dert bizde ki tüküreyim derdime de dedirtti. Onu da dedirtti bunu da. Olmayan vicdanlara duymayan kulaklara da küfürler ettirdi. Halbuki küfür etsende konuşsan da ne çare? Mal aynı mal. 
          
          Zaman geçtikçe belki de biraz da bıkmışlıktandır tahammül seviyem azaldı sinir halim devamlılığa ulaştı. Sürekli saydırasım sürekli her şeye bağırasım var. Arada şarkı mırıldanıyorum sonra tekrar aynı. Bu kadar boşvermişliğin sadrazamına bunu iyi bir haltmış gibi piyasaya süren ve devam ettiren şovmenlere, ellerindeki paranın hesabını vermeyeceklermiş gibi her boka para harcayanlara...Alayınıza küfrederim var. Sosyal medyada kafa dağıtma adına uyutulan bu beynime de...ALAYINA KÜFREDESİM VAR.

Herkes her şeyi kaybetti. Henüz doğmayanlar bunun farkında değil.

Bir gece ansızın gülümseyebiliyorsam  mutlu olmak için sebep çok!..

Ne yaşıyoruz?

Fictophilia

Şimdi bu alana ilk defa küfür yazacağım. Ama özür dilemiyorum. Bazı orospuları inim inim inletmek lazım. Lazım ki bir daha vatan millet üzerine böylesi şerefsiz hayaller kuramasınlar.