Miike deyin bana.

14 yaşında, hayattan bezmiş, depresif ve genelde mutsuz bir kızım. Genellikle olaylara karşı bir tepki göstermem, sinemada izlermiş gibi izlerim hayatı. En sevdiğim renktir lacivert. Romantizmden nefret ederim ama aşka ve sevgiye inanırım. Bu dünyada var olan tüm duyguların varlığına inanırım.

Yalnızlık benim dostumdur. Okulda kimseyle takılmam, hep tek başıma gezerim. Tek başıma olmam bana çok büyük bir avantaj sağlıyor: Senpaimi stalk ederken rahatlık. Zaten Wattpad üyeliğimi de onu gözlemlemek için açtım. Ama o bilmiyor, okusa da anlamayacak. 

Ben bir ortama girdiğimde beni kimse fark etmiyor çünkü dikkat çeken birisi değilim. Uzun koyu kahve saçlarım, açık renk tenim ve kısa boyum beni ortalama birisi yaptığından kimseye görünmeden insanların arasına girip aralarından ayrılabiliyorum.

Tenefüslerde ya kitap okur, ya tahtada yazanları deftere geçirir ya da depo olarak kullanılan sınıfların bulunduğu koridorlarda defterime bir şeyler karalarım. Türkçe dersini seviyorum, o yüzden hep kendi kendime şiirler veya hikayeler yazıyorum. Resim yapamıyorum ama yine de çiziyorum çünkü tek mutlu olduğum zamanlar bunları yapabildiğim zamanlar.

Bazen sınıf arkadaşlarım benimle dalga geçiyor ama umurumda değiller. Zaten liseye başlayınca hiçbirinin yüzlerini görmek zorunda kalmayacağım. Artık güven duygusu diye bir şey kalmadı benim için. Arkadaşlarımın hepsi arkamdan konuştular, güldüler, dalga geçtiler... Defalarca affettim, defalarca davranışlarını yinelediler. Artık hiç kimseye güvenmiyorum.

Evde de rahat değilim. Üç kardeşiz ve kardeşlerim yaramazlık yaptığında benden biliyorlar. Genellikle odama kilitleniyorum ama defterim ve kalemim yanımda oldukça sorun yok. Hatta kafa dinliyorum bile denebilir.

Umarım burada biraz rahat bulabilirim. Bana Miike Monsuta deyin ama lütfen hiçbir zaman 'chan' eki kullanacak kadar yakınlaşmayalım.

Bir tek ben 'chan' diyebilirim bana.