``☾︎``

@Efonina  her türlü ruh gibiyim ben, ses çıkartmadıkca fark edilmem

@Bayan_Cay  bende dershaneye gidip geliyorum aynı şekilde. Günlerim fena geçmiyor, umarım senin günün güzel geçer. 

@MikrofonaKonus işte okul için hazırlanmaya çalışıyorum, sen? Umarım günün güzel ve dolu geçmiştir!

Ay ne yapıyorsun? Klavyeyi geberteceğim yakında. 

@MikrofonaKonus hani görsen, enikonu divane.

@StaaaQueen  iyi gelmiyor:) 

@MikrofonaKonus artık ağladıktan sonra gelen o anlamsız gülümsemenin bile yaranmadığını farektmek...

@Bayan_Cay  onu bulamam ldlwpslw 

@MikrofonaKonus hangi çikolata olduğu fark etmez

@MikrofonaKonus olay çikolata zaten, sadece pringles cipsleri gibi bir formda olacak,

Bom boşum. O kadar çok söz var ki hayatımda, onu yapamıyorsun, bunu beceremiyorsun. Belki ne olmam gerektiği söylenmiyor, ama yapacağım ödevi bile yapamayacak duruma getiren, ben daha başlamadan “ödevini yapmadın mı daha?  Yatmayı bırak da ödevini yap, kitap oku!” cümleleri artık bir şey yapmak istemiyorum. Yurt dışında yaşıyorum diye hayat kolay sanıyorlar, halbuki ben hem vatandaşlık mücadelesi veriyorum, çünkü kimse benim kağıtlarımı kabul etmiyor, farklı eğitim sistemine ayak uydurmam gerek, bütün hayatım değişti ve yeni bir dil, kültür ve kurallara uymayı, çevre edinmeye çalışıyorum ama arkadaşlarım benim dil sınırımdan sadece okul arkadaş olarak kalıyor çünkü ben onların hayatlarına girebilecek kadar iyi bir dil ve kültüre sahip değilim. Irkçılığa, hatta kendim gibi yabancılar tarafından uğradığım tacizleri bile bana “deneyim” diye kakalıyorlar, ağlayıp sinir krizi geçirdiğim seksist öğretmen bile şikayet edilince başlarına bir şey gelmiyor, adalet burda bile her zaman bulunmuyor. Kalkıp bir şey yapmak istesem “o kadar çok şey arasında bunu mu seçtin?” Ya da “e ama nasıl olsa bırakırsın” demeleri sonucunda bırakıyorum ve bu beni daha da bunaltıyor. Dışarı çıkamıyorum, sosyal medyaya bu yaşımda bile erişimim yok, yani yapayalnız kalıyorum, ağır depresyon yaşıyorum ve ailem psikolojik sağlığa inanmadıkları için destek göremiyorum, ve beni “tembel” olarak görüyorlar. İleride ne yapacağıma gelince her ağızdan bir laf çıkıyor, ben karar verince sanki yarın o üniversitenin sınavına girecekmişim ya darlanıyorum ve bu bilgi herkese yayılıyor, karar değişince de aynı döngü tekrarlanıyor. Okulda parçalanıyorum, eve gelip dinlenmek istediğimde bir de ailem ben daha toparlanmamışken parçalamaya başlıyor yeniden. Ben, kim olduğumu anlamıyorum, ne yapacağımı, neleri sevmem gerektiğini bilmiyorum, neyin arkasında durmam gerektiğini bir kağıda yazmadan ve parmak uçlarımda kimseye patlamadan karar vermeyi başaramıyorum. 
            |18

@MikrofonaKonus farklı hayatlar, farklı yaşanmışlıklar ve farklı kişilikler, ama neredeyse yaşıtlarımızın çoğu bu durumda. Bazen sadece kendimizi tüketiyoruz gibi hissediyorum. İyi güzel tüketiyoruz da ne için? Dün babamla oturup konuştuk, nihai bir cevap alamadık. Soruda şu ben ne yapacağım? Hangi sanatı seçmem gerek? Nerede, nasıl, neyi, niye okuyacağım? Benim gelecek hayatım nasıl olacak? Kötü anlamda değil yani okumadığımdan falan değil. Aksine ben bir çok derslere ve ilimlere karşı hevesliyim. Doktor mu? Bundan artık geçtim. Sözelci mi olsam? Tam benlik aslında edebiyyatı çok seviyorum ve yazıyorum da şiirler. Ama eğer universite benim edebi biliklerimi kısıtlayacaksa ve ben ondan bir hazz alamayacaksam niye onu okuyayım? Sayısalcılığı düşünüyordum son günler. Matamatik ve Fizik fazladan hazz vermeye başlamıştı bana. Belki bilgisayar ilmini okusam programlaştırma falan dedim ama herşey artık yapay zeka oldu. Yapay zeka neredeyse 5 yıla işimi alacak elimden. Felsefe mi okusam? Azerbaycanda felsefe okusan ne olabilirsin ki? Gidip mutlaka yurtdışında okuman gerek ve öyle de sadece universite öğretmeni olabilorsin. Ben- ne yapmalıyım? Bilmiyorum artık. Hiçbir şey bilemiyorum.|17

+100 net amin