*ARMY*
*MONBEBE*


Neden her şey bu kadar kolay görünürken bu kadar zor olmak zorunda? 

Kendini sevmek için çabalarken ölesiyle nefret etmek nasıl bir duygudur bilir misiniz? 

Herkese gülüp etrafa bir şeyim yok havası verirken yatağa yatıp gözlerinizi kapattığınızda "ne kadar iğrenç bir insanım" diye düşünmek ne bilir misiniz?

Kızarmış burun, şişmiş dudaklar, kızarmış gözlerle odadan hızla çıkıp elini yüzünü yıkamaya giderken ailene yakalanıp yüzlerine bile bakmadan "iyiyim" demeyi bilir misiniz?

Ya sahne korkunuz olduğu için oyunculuk yapmak istemeyip her dakika oyunculuk yapmayı?

En yakınız bir şey sorduğunda yalandan bir gülümseme atmayı?

O yalancı gülümsemenin sizin gerçek gülümsemeniz olduğuna inanırlar bir süre sonra. Soru sormayı keserler ve sizin iyi olduğunuza inanırlar. Peki sizce iyi miyim?

Ben cevap vereyim. Değilim. Kendimi sevmek için bu kadar çabalarken girdiğim bataklıkta her saniye daha fazla batıyorum. Nefret etmeyi aştım...Kabullenemiyorum. 

Ailenizi gururlandırmak istersiniz. Onların yüzündeki o tatlı gülümsemeyi ve parlak gözleri görmek...Ben de istiyorum. Ancak gidişaat buysa orkala asla göremeyeceğim. 

Kendi gözlerim körleşti. Ben körleştim. Bunaldım ve yok olmak istiyorum. 

Birini bu kadar severken ondan kilometrlerce uzak olmak hiçbirşey...Ancak onun yapmamı istediği şeyi yapamıyorum. Kendimi sevemiyorum. 

O beni tanımıyor ancak kendimi sevmemi söylüyor. Neden yapamıyorum? Biri yardım etsin...Yalvarırım.