@Mirayby
Kar taneleri gibi olsak ya? Bambaşka olsak birbirimizden. Ama bir o kadar da aynı. Hiç kimse önemsemezken bizi, her şeyi yeniden anlamlandırsak kendi dünyamızda. Görmezden gelsek her şeyi. Unutsak tüm dünyayı. Yeniden başlasak her şeye. Var mısın?
Soru işaretleri... Beni yormaktan başka bir işe yaramıyorlar. Bilinmezliklerimin her bir tuğlası oldular. Ve bu duvar artık o kadar sağlam değil. En alttakileri kaldırıp atamamışken yeni bir tanesi ekleniyor. Her seferinde üzerime yıkılacakmış gibi sallanıyor. Ve galiba bu kez yıkılmak üzereyim. Bir tanesini bile eksiltememişken yeni bir tanesi. Bu kez nefes alabilir miyim bilmiyorum. O tuğlaların arasında boğulmadan.... Sanırım bu kez olmayacak. Ve bu kez o tuğlaların üstesinden gelemeyeceğim. Güçlü müyüm? Artık değil. Sabredebilir miyim? Sanırım yakında unutamayacağım kadar iyi bir şekilde öğreneceğim...
Bu sefer bittim. Gücüm kalmadı. Ne yapabilirim bilmiyorum. Neler hissettiğimden emin olamıyorum. Yüzüme yapışan o sinir bozucu gülümsemeyle insanlara iyi olduğumu söylemek her şeyi çözmüyor. Beni iyi yapmıyor. Başkalarını kandırdığım gibi kendimi kandıramıyorum. Ama sonra fark ediyorum. Kendim hariç herkesi kandırdım. Herkesi. Beni tanıyan, tanımayı başarabilen olmadı daha diyorum. Sonra yine o gülümsemeyi takıınıyorum. Daha da sinir bozucu bir şekilde. Nefes al..... Nefes ver.... Huhhhhhhhh. Kulaklıklarım kulağımda, kahvem yanımda yalnızca müziği hissediyorum. Kelimeler o kadar.... Derin ki. Lafı ağzımdan alıyorlar. Bir nefes daha...... Soğuk ellerimle kupama uzanıyorum. Bir yudum alıyorum ve unutmaya çalışıyorum. Ama başarabildiğim tek şey; unutmaya çalışırken, ayrıntılarıyla kafama kazımak....
Birinin benim gibi hissetme ihtimali var mı?
∞
Hatalı olduğunu anlamak ve özür dilemek yalnızca beynini kullanabilen insanlara özgüdür. Açıkçası onlardan olmaman beni şaşırtmadı...
Wild hearts run, your time has just begun
Keep chasing for the sun, don't slow it down
Wild hearts run, we're all animals inside
Go brave into the night, don't slow, slow, slow it down
♫∞
Bir bakıyorum müzik her şeyim oluvermiş. Yaşam tarzım, düşüncelerim, duygularım... Hepsini ayrı ayrı anlatmaya yetecek kadar fazla şey içeriyorlar. Ezgisinde kaybolurken, sözlerinde buluyorum kendimi. Bazen unuttururken bazen hatırlatıyorlar; düşünmemeye çalıştıklarımı, yaşadıklarımı, acılarımı ... Unutmaya çalıştığım her şeyle yeniden yüzleşiyorum, bir sonrakine hazırlanarak. Bazen sahiplenirken bazen insanlarla arama ördüğüm o duvara bir tuğlada o ekliyor. Kimliğim oluveriyor: sözleri hayatım, tınısı kalp atışlarım. Bazen yeni bir özelliğimi buluyorum. Yeniden keşfediyorum kendimi. Dünyadan soyutlanırken, bir duman olup göğe yükselirken, koyulaştırıyor dumanımı. Anlam yüklüyor yaptıklarıma. Ama en çok da bana kendimi hatırlatıyor. Notalarda, gitarın tellerinde dans ederken boğuluyorum yavaş yavaş. Her bir kelime bir soluk götürüyor benden. Ve en sonunda, şarkı bittiğinde, ses çıkmadığında dönüyorum hayata. Yeniden, daha güçlü...
İnsanları tanımak demek, tekrar güvenmenin nasıl zor olduğunu hatırlatıyor bana. İki yüzlü desem iki orada az kalıyor dediğim insanlar var. Sadece benciller. Bende öyle olmalıyım belkide. Yalnızca kendimi düşünmek ve her şeyden sıyrılmak. Güzel olabilirdi ama yapamıyorum. İnsanın doğasında olan bazı şeyler vardır mutlaka. Bende de bunun gibi sanırım. Ama itiraf etmeliyim ki oldukça kararsızım. Umutlarım var hala ama işleri daha çok çıkmaza sokmaktan başka bir işe yaramıyor. Neyse.
Don't talk
Let me think it over
How are we gonna fix this?
How are we gonna undo all the pain?
Bağışlamak kolay. Asıl zor olan yeniden güvenmek...