SomeCutieLady

Thanks for voting on my story!

Odkąd 28 lutego zmarła moja babcia za każdym razem jak zbladze myślami i o niej pomyślę zaczynam płakać jak małe dziecko.
          Nawet w pracy.
          BONUS
          W dniu pogrzebu miała pracę. Bo oczywiście jak inni potrzebują wolne to zajebiscie niech mi ktoś umrze i muszę iść na pogrzeb to wyjebane nikogo nigdy nie ma żeby mnie zastąpić. I tak spałam z 2 godziny, poszłam na 6 na mszę, przed 8 różaniec, potem jakaś msza była, potem po 9 pogrzeb, 10 cmentarz, potem 12 była stypa, a o 16 byłam w pracy do jakoś 2 czy 3 nad ranem? Więc tak oto w niedzielę 4 marca po jakoś 6 godzinach snu udało mi się wstać ogarnąć i na zmianę na 12 do prawie północy.
          I powiedzcie jak nie kochać życia choroby i tragedii. 

Przebiegła Pierwsza Córka ma naprawdę ciekawe zakończenie.
          Wiedziałabym.
          Przeczytałam. Całą nowelkę.
          Szkoda, że mam taki brak czasu, że nie mam kiedy tego tłumaczyć.... Skończenie noweli zajęło mi pół roku bo czytałam tak powoli przez nawał pracy.
          Zaspoilerowałabym, ale no.
          Mogę tylko powiedzieć, że nasz mroczny książę ma cholernie ciekawą rolę w dalszej części książki, i nie mogę się doczekać, by skończyć to tłumaczyć. Hihi. 

Mama się przeprowadziła. Ja wciąż pakuję rzeczy ale muszę iść na nowe mieszkanie ASAP. Brat pijawka? Niech sam płaci!
          
          Przy okazji, jeszcze żyje jak widać. Tyło bardzo chora, bardzo obolała, bardzo przemęczona i bardzo nad wyraz zajęta. 

Przysięgam, jeśli nie przestanę wiecznie ładować na SOR jedna noga w grobie i kończyć na rezimach lękowych za ponad 100zl dla 2 tygodni zaledwie to sama wybiorę wąchanie kwiatków od spodu.
          
          Macue sposób na pozbycie się strachu igiel/zastrzyków? Muszę się sama 2x dziennie kłóć heparyną i to BOLESNE. I nie ma nikogo kto pomoże więc no.
          
          send help  

Hej, więc po marcu jak widać nie opublikowałam nic. Z powodu problemów w pracy (jestem właściwie zagrożona rozwiązaniem umowy, ponieważ problemy zawodowe się kumulują) oraz wielu problemów na łożu prywatnych, bardziej komplikujących te zawodowe, obawiam się że jestem w bardzo złym stanie psychicznym.
          
          Nie chcę dużo mówić, ale... Zaczynam bać się sama siebie.
          
          Poważnie rozważam poszukiwania pomocy psychicznej, ponieważ sobie nie radzie, i to widać - nawet współpracownicy to zauważyli. Chociaż, co dziwne, rodzina nie. Właściwie, próbowałam poruszyć ten temat z moją matką, ona uznała, że to tylko uzależnienie od telefonu i nadaję się na leczenie odwykowe bo zabranie mi telefonu doprowadzi do depresji.
          
          Kocham tą kobietę, jest niesamowitą matką, ale w tej jednej sutuacji zwalanie od ładnych kilku lat moich problemów psychicznych na telefon to zły pomysł. Najpierw były te problemy, których nie widziałam jako dziecko, a telefon stał się ucieczką.
          
          Która już nawet nie działa.
          
          Żałuję, że jako małe dziecko nie rozpoznałam znaków, i nie szukałam pomocy a zamiast tego szukałam tylko chwilowej ulgi. Teraz życie jest do bani i coraz mniej chciałabym to ciągnąć...
          
          Jak mogę sobie w tej sytuacji pomóc? 

Cześć, ludzie!
          
          Szybka informacja, jeśli ktoś tu jeszcze zagląda.
          
          Na AO3 został przeze mnie w nocy przetłumaczony na język angielski w nocy "Skok", fanfic #bnha który niegdyś napisałam.
          
          Jeśli ktoś nie wie, mój pseudonim tam to Luven445.
          
          Ponadto, zaczęłam tła żyć kolejny one shot z "Many Roasts...", i mam nadzieję, że uda mi się to ukończyć w ciągu nadchodzacych kilku tygodni.
          
          Niestety, po zarwanej nocce, emocjonującej przejażdżce pociągiem, zagubieniu w liniach tramwajowych, paskudnym nadaniu krwii i czekając na wizytę lekarska, jestem psychicznie.... W dołku. Nie wiem jak mogę tu w ogóle usiedzieć.
          
          Ale już staram się tłumaczyć, na razie s trybie losowym, cokolwiek złapie. Myślę że do końca kwietnia powinnam zakończyć część drugą tego.
          
          W końcu, kochamy niszczyć Endewhore, prawda?
          
          See ya~
          ♥ 

          Okey, ludzie, po prostu posłuchajcie. Proszę.
          Więc, bliskie doświadczenie śmierci czegoś mnie nauczyło. Czegoś bardzo ważnego. Otóż, LEKI NA ZAKRZEPICĘ W POLSCE SA KOSMICZNIE DROGIE.
          
          1 PACZKA PRADAXY 150MG/30 TABLETEK KOSZTUJE PRZY UBEZPIECZENIU 72 ZŁOTE! TO TYLKO 2 TYGODNIE MOICH LEKÓW!
          
          ...
          
          I to nie uwzględnia wszystkiego innego co od niemal śmierci lekarze mi dają. Pierwszy miesiąc miałam płynne żelazo za jakieś 400zl, do tego w recepcie były Pradaxa na miesiąc, IPP plus 10pak zastrzyków, których potrzebowałam tylko 5. 5 dni. Wydałam ponad 700zl na te leki. Gdybym nie była ubezpieczona, byłoby to ponad 1100zl.
          
          I powiedzcie ze bycie chorym jest świetne.
          I CHALLENGE YOU.
          
          A wspominałam już może, że moje mieszkanie to ponad 1500, nie uwzględnia to prądu bo jest na doładowania, min. 100zl miesięcznie, leki są co miesiąc, mam też abonament oraz wyżywienie, szkoła też jest płatna a moja obecna wypłata to jakieś 2200? Obecnie na leki zarówno w tym i zeszłym miesiącu wydałam jakieś 350zl?
          
          Nie?
          
          Boje się że prędzej umrę niż uda mi się przeżyć przy moim obecnym stanie zdrowia.... A nawet jeszcze nie miałam gastroskopii więc nie wiem czy mój żołądek to tylko przejściowe czy ja tam mam coś śmiertelnego, że nie mogę nic jeść.
          
          To wszystko mi się nie sumuje....
          Skad ja miałam kasę na jedzenie?
          Powaznie pytam, mam kryzys egzystencjalny.

Umm... Cześć?
          
          Dawno mnie nie było...
          
          Myślę jednak, że warto, żebym się nieco odezwała. Co i jak.
          
          Jak widać, nie tłumaczyłam nic od długiego czasu. Nakład pracy oraz narzut nauki w zaocznym liceum spowodowały brak czasu, potem doszła także zagrożona ciąża mojej matki niemal rok temu... Na szczęście brat urodził się cały i zdrowy, jeśli nie ponad miesiąc za szybko i przez cesarkę.
          
          Mały psotnik...
          
          Wszystko to zrzuciło się na mnie dosyć mocno i doprowadziło do poważnego zawalenia zdrowia... Na początku tego roku skończyłam w szpitalu i na L4 ponieważ prawie umarłam. Osobiście nie widzę problemu, jednak inni panikują. Teraz dochód do siebie, i wciąż przechodzę wiele kontroli i badań, ale dostałam reżim leków dozywotnio. Jest już lepiej.
          
          Pracuje powoli nad wszystkim, i niestety trochę mi to zajmie.
          
          Z pozytywu - They Say I Was Born A King's Daughter jest już od jakiegoś czasu zakończone, więc gdy rozwiąże problemy finansowo-sprzętowe rozpocznie się praca nad ukończeniem tego. Sprzętowe, ponieważ brat uszkodził mój dysk zewnętrzny z tłumaczeniami i próbuje odzyskać dane ZANIM wyślę go do naprawy.... Bo je stracę. Nie uśmiecha mi się.
          
          Miałam scenariusz na najbliższe 50 rozdziałów tam przetłumaczone.
          
          Cóż... W każdym razie żyję I próbuje do Was wrócić.
          
          Mam nadzieję, że u Was wszystko dobrze!
          
          Do zobaczenia!

Thanks for the follow!