با لَبخَندِ نَخراشیدِه و نَتَراشیدِه ای زمزمه کرد : اَگِه مَنو بکشی هیچوقت فَراموشَم نمی کُنی !  وَ مَنی که بینِ _ُ چاقو و _َ مدادرنگی موندِه بودَم، درنَهایَت چاقو خونی بود ومِداد رَنگیِ تویِ دَستم قِرمِز وَ خیالی کِه نَفَس نمیکِشید!