Başlangıçları hiç beceremem.

Heryerde görebilme ihtimalinizin yüksek olduğu gibi görünce kesinlikle tanımayacağınız ilginç bir şeyim, beni anlaması zor. Dengesizim.

Dengesizim dediysem de Jack Daniels dikip gönyede duramayan bir pezevenk gibisinden değil.

Hayata her zaman kıçını dönme isteğiyle yanıp tutuşmuş bir tilkiyim. Küfürle espirilere göbeğini çatlatarak gülen bir kamyoncu dayı gibi umursamaz davranmak isterdim hayata. Ben kamyoncu kankalarımla bir mevzuya gülerken, istedim ki hayat hep bizim niye güldüğümüzü merak eden çocuk gibi baksın. Biz de hiç mi hiç itibar etmeyelim ve bir çay daha söyleyelim çocuğa. 

Eskiden mahalleye amcalar abiler gelirdi. Dönen salıncakla. İşte o fasıldan sonra güneşte yanaklarında ısınmış yapış yapış pamuk şeker kıvamında, zillere basıp kaçarken kamyoncu dayılardan duymadığım en taze küfürleri apartman sahibi ve her fırsatta gelininden şikayet eden teyzeden yerken olayın aslını anlayamadığımı fark ettim.

  Evrim gibi bir şey tamamlamak lazımmış.

Ortaokulda boyundan büyük laflar etmeli, bir kavgaya karışmalı ve bir kavgayı kıçınla gülerek izlemeliymişsin.

Lisede, trigonometriye küfretmeli ve trigonometriye birlikte küfredeceğin arkadaşınla tanışmalı, mideni delecek kadar kahve içip uykuya zerre etki etmediği halde sınavlara çalışmalıymışsın.

En az bir papatya koparmalı, birini telefondan işletmeli,bir kere olsun dışarı pembe çiçekli terliklerle çıkmalı, bir kere akbilin boş kalmalı ve eve götün dona dona yürümeliymişsin. 

 Hayata o kadar umursamıyorum tavrı yemiyormuş meğer. 

Çünkü çöpten yemek yiyen binlerce çocuk varmış,  açlıktan her gün ağlıyorlarmış ve sessiz olmamasına rağmen insanlar duymuyorlarmış. 

Zihinsel engeli olan bir çocuğu yürümedi diye döven öğretmen varmış. Ve onu destekleyen bir anne.

Eteği kısaydı diye tecavüz edilip yakılan bedenler varmış.

 Menfaat için çıkan savaşlar ve ölen çocuklar varmış, ve geriye kalan da çocuklarmış.

Yani anladım, hayat ciddi bir mevzuymuş olum.