Ademin elmayı ısırdığında hissettiği ilk şeyin; Tanrı korkusuyla birlikte damarlarında yankılanan, bedenini ürperten ilkel bir arzu ve yasakla kutsanmış tarifsiz bir tutku olduğu söylenir. Efendi Andreas`ın bedenine ve zihnine hükmetmeye çalışan o ışık huzmesi yasaklı bir meyveydi ve o bu meyveyi ısırmaktan çekinmeyecekti. Önce başı dönecek ardından ise nefesi kesilecekti. Fakat en sonunda hissettiği tek şey; tüm uzuvlarına yayılan tutku olacaktı. Onu mahvedecek, yavaş yavaş harlanarak alevlenecekti. Kül olacak ve o ısırdığı elma ile yeniden doğacak, elma bu defa ona şifayı getirecekti. Tutkunun zehri kendini amansız bir sevgiye belki de takıntıya bırakacaktı... Elmayı gördüğünde anladığı ilk gerçek buydu.
Ona ne söylemişti?
`Bilyaosli wandewl lloknig! [Elmanın diğer yarısı, ruhunun kayıp yanı.]
Kaybettiği o elmayı bulacak ve onu ısıracaktı. Sonunda cennetten yaka paça kovulacaktı, bunu biliyordu. Fakat önemi yoktu. Gördüğü o yeşil gözler için cenneti yok edip , yeniden inşa edebilirdi. Onu gördüğünde başlayan o açlık hissi ancak elmanın diğer yarısı ile dinebilirdi. Onu bulacak ve kendine saklayacaktı. Tutkuya esir, aşka tutsak... Takıntıya ise kurban olacaktı. Biliyordu çünkü huzme kanına karışmıştı. Artık kaçış yoktu. O yeşil gözler için öldürecek, ölecekti. Ve bunu yaparken hissedeceği ilk şey; tapınma ihtiyacı olacaktı. Gözleri onun mabediydi ve tapınmak isteyecekti.
``Tapınmak istiyorum, gözlerin benim mabedim.`` Fısıltıyla kutsanan cümle, elmanın kayıp yanına şehvetle ulaşıp, kulaklarını yaladı.
Yeni bölümden minik bir alıntı... :))
