Yeni bir güne daha  biraz daha farklı bir ruh haliyle uyanmıştı. Herşey aslında aynıydı fakat birkaç eksik vardı. Eksikleri zihninde sorgularken hayallerinin kıyısından süzülen düşüncelerini izlemeyi ihmal etmemişti. Kendini ifade etmesi gereken olguları birer birer sorgularken yapabileceklerini sorgulamayı ihmal etmemişti. Riyakarlıkla donatılan insan topluluğunun arasında ruhunu kaybetmekten duyduğu korku biraz daha insanlardan uzaklaşmasını sağlıyordu. Bir çözümünü bulmayı umut etmeyecek bir şekilde kabullenmeyi ihmal etmedi. Kendini sorguladığı bir günün daha başladığını anlamıştı. Bunu anlamanın zor olmadığını farketmesi uzun sürmedi. Gerçekliğin ardını görmemeye özen gösterdiği bir gün daha. Piyanosunun önüne oturduğunda hayallerinden uzak bir biçimde yapılanların benzerini tercih ediyordu. Bu durum ona göre büyük bir eksiklikti aslında fakat insanların anlamasını beklemiyordu. Çevresinde onun hislerini kavrayacak biri olmadığını bildiği halde hayallerini süsleyen birkaç nota ona iyi geliyordu. Bir bedenden ziyade ruhunu hissedecek yorgun bir başka ruh. Bu gerçekliğin ötesine varması gereken anı beklercesine çalmaya başlamıştı dudaklarından süzülen kelimeleri. Zor gelen her zaman daha cazip diyerek hareket eden asalaklara inat kendini anlatıyordu notalara her basışında. Anlamak için kelimelere veya mimiklere gerek duymazdı hiçbir zaman. Hislerine güvendiği birkaç zaman dilimi içerisinde kaybettiklerini sorguladı kaybedeceklerini anarak. Bu duygu durumunun onda yansıttıkları hayallerine duvar örerken,insanlığa karşı son bir kez daha umudunu yitirmesine ramak kaldığını anlamıştı. Çözülmesi gereken bir sorun mu,olması gerekeni yaşadığı hayatın bir parçası mı . Yolun sonunu düşlerken farklı yolların olmadığını varsayarak ilerlediği hissine kapılmıştı. Bir farkındalık,farklılıktan ziyade bir umut,karanlığa doğru süzülen bir ışık hüzmesi...