Neden onlar yerine, hep bizim canımız acıyor.? Neden acı çekmesi gereken biz oluyoruz.. Neden gözlerimiz günlerce, haftalarca, aylarca,yıllarca biz şiş dolaşıyoruz..?

Neden sevdiğimiz kadar, sevilmiyoruz o kadar sevilmeyi bırak neden hiç sevilmiyoruz..?

Neden içimizdeki çocuğu, parçalayıp yakıp yıkıp ezip öldürüyorlar..? 

Neden bizle uğraşıp, sonra haksız durumuna düşen biz oluyoruz..?

Neden sevdiğimiz insanı, kaybetme korkusuyla yaşıyoruz..?

Neden sevdiğimiz kişiyi, kaybedince biz ağlamaktan ölürken o başkasıyla gülüp eğleniyor..?

Sevgi sadece bundan ibaret mi..? 

Ve hepsinin cevabı..; Herşeyden, herkes den, çok sevip değer verdiğimiz için. Kimse bizi sevemez. ÇİRKİNİZ,KİLOLUYUZ,MAKYAJ YAPMIYORUZ,GÖTÜMÜZÜ ORAMIZI AÇMIYORUZ.. Kısacası sevilmek için, gerekli olan hiçbirşeyi yapmıyoruz. İçimizdeki çocuk çok neşeli, mutlu olduğu için öldürüyorlar.. Mutlu ve neşeli olmamızı istemiyorlar, çekemiyorlar.. O yüzden herşeye ve herkese, rağmen ayak parmaklarımızın üstünde değil.. Ayaklarımızın üstünde dim dik duracağız..