Yavaş yavaş soluyorum. Hayır, hayır. Yavaş yavaş solmaya başladığımı hissediyorum.
Değerimi kaybetmeye başladığımı fark ediyorum.
Çöküşümü izliyorum.
Kendi kan, göz yaşı ve yaralarımda boğuluyorum.
Üzgünken üzüntümü sakladığım her saniye sorguya çekecek beni, hissediyorum.
Ve az önce, tüm değerimin yittiğini öğrendim.
Ve az önce, sırf karşımdaki üzülmesin diye, sonucunu bilmeme rağmen güldüm.
Ağlamak istiyorum. Ama artık ağlayamıyorum? Bedenimde yeteri kadar sıvı varken, fazlaca tuz varken, neden artık ağlayamıyorum.
Sinüs bölümündeki garip, rahatsız edici gıdıklanmayı hissediyorum. Nefes düzenimin bozulduğunu... Her ağlayacağım zaman böyle olur.
Hiçbir şey gereksiz yere olmaz bu evrende.
Gereksiz yere olanlar, yok olur.
Peki ben, neden hâlâ ölmüyorum?..
