Düşünce karmaşasinın arasinda kalmış bir beyin..Olasılıkları düsünürken acıyan kalbim.. Neler olabilecegini gözümün önüne getirdigim anda gözlerimden intihar etmek icin can atan gözyaşlarimı kendimi iyi göstermeye çalısırken tutma çabalarımın beni buyük bir yorgunluga süruklemesiyle oluşan hissizlik..
Aşk,duyguların en güzeliyken nasıl darmadağın edebiliyor adına aşk dedigin bedendeki insan?
Ben böyle olacağını düsünmemistim demiyorum. Yanlış bir dilek diledigimi biliyorum sadece. Aşk'ı istedim tumüyle.. Acısıyla tatlısıyla kabulüm dedim. Kabulün olmayan şeyler çıkınca önüne ne kadar canı acıyabilir insanın? Nasıl kıvranabilir kalbindeki acıyla ya da ne kadar dayanabilir yürek acısına?
Ve bir gun ki o gün çok yakin görünüyor buldugun gerçek aşka arkani dönüp giderken ona bir daha bakmanın dahi yasak olacağını düsünürken her zerrenin parçalara ayrılacak olmasıni bildigin halde her an aklının en onemli noktasinda bu düsünceyle yaşanan her salisede çekecegin acinın tahmininin ve tahammülünün olmaması ne acı..
Kalbinin onunla atacağını bileceksin ama ondan uzakta atacağını bilmek seni her saniye öldürecek...
Bugün söz veriyorum kendime
Bu adına AŞKdediğim adam bir gun giderse benden bir daha başka bir adama yer yok. Yüregimin onunla dolmuş her kösesine ihanet edemem.. Şuan akan gözyaşlarım belki son olmayacak ama önünde vermem gereken bir savaş ve katlanmam gereken bir acı var. Bunu ben istedim ve böyle oldu...
♤MyLittleHuni♧
