از پوچی خلقت خودم و آدمای دورم دست به فلسفه ی خلقتی که دست سازه ی خودمه میبرم، میسازمشون و نفس میکشن ، انتخاب میکنن و عاشق میشن ، اشتباه میکنن و میشکنن ، با عواطفشون رگ های ذهنمو قلقک میدن با اشک هاشون دلمو به رحم میارن منم با جادوی خلقت دستای خودم بهشون سرنوشتی که لیاقتشونه رو هدیه میکنم!
توجه کنید که تو دنیای من هرکسی مزد کارهای خودشو میگیره چه خوب چه بد ...