♤

"Yeşile en çok mavi yakışır zannediyordum."
          "Neymiş daha çok yakışan?"
          "Kara."

Bu akşam durmayan gözyaşlarım, Nazlı'nın hırkasının kokusuna, karışırken matı yere serdim ve uzandım. Hırkayı göğsüme bastırdım. Kurşun yaramın üstüne. Alyansı avucumda. Kırk beşinci güne girmek üzereyiz ve nerde olduğunu bilmiyorum. Nasıl? Üşüyor mu? Karnı tok mu? O çabuk acıkır. Ya özlediyse beni? Ya bana ihtiyacı varsa? Ya yakarıyorsa benim gibi onu bulayım diye... Sabır gerekiyor. Sabır ve güç. Umudumu yitiremem. Umuda onu bulana kadar tutunmak zorundayım.

"Kabus mu gördün?" diye sordu. 
          
          "Hayır," dedim, burnumu çekerken.
          Buna kabus demek haksızlık olurdu.
          "Çok güzel bir rüyadan uyandım ."

Gülümsedi.
          "Yeni bir güne gireceğiz beraber, evlenerek. Ve bu yeni gün, yepyeni bir hayatın başlangıcı, hayatımızın, " dedi. 
          Gözlerinin karası bir yıldız gibi kalbime doğru kayıyordu. 
          
          "21 Mayıs 2017, " dedim. 
          
          "21 Mayıs 2017, " dedi.

"Sen benim uğurumsun Nazlı, Madem sen... Kara'yı kabul ettin... Şunu hiç unutma, sen benim yanımda olduğun sürece sana hiç bir uğursuzluk dokunamaz. "

Bugün 10 Mart.
          Dört yıl önce bugün, Nazlı'yı ilk kez öptüm.
          Eğer Elif engel olmasaydı, o gün ona, "Gözlerin Maçahel'e benziyor..." diyecektim.

"Nazlı'nın bu eve gelişiyle beraber bir kelebek kanat çırptı ve ben bugün, aşk için ölmeye neden değdiğini anlıyorum."