@NARSISTIKPATINAJ
sobada orada burada ısınacak gibi değildim. insan korka korka korkuya da alışıyor. kollarımdan geçen her bir alyuvarı dâhi hisseder olurum öyle zaman olur. eğer geçeceği yolu bilirsem ilkokul çağındaki çocuğun hayat mücadelesi bana zul gelmez. 78 kart her gün kendini benim için karar. sevmediğim insanın çerin çöpün kalitesizliğin müzesiyimdir ben çünkü yapma denileni yaptım gitme denilene gittim.
tabanlar da ağrır. 78 kart her gün benim için kendilerini karar. kurşun cüzdanda taşınır. kabuklar kırılır değişimden medet umarak akşam vakti ağaç kavuklarına korkularını ağlayanlara.
derdim yazmak olsun. derdim yılanın kafasını ezmek kendi boynumu kırmak von der leyen'in omurlarını tek tek ayırmak olsun. dört duvar arasında çürümüşümdür. anla ki ondan biraz ezilmişimdir. biraz ezilmişsindir ya oradan anla. ben pek tabii eski zamanlarda olsa kafesin içindeki muhabbet kuşunun pencerenin dışında uçan paçalı güvercinden korkması hakkında da bir şeyler dizerdim. eller kollar mimikler taşlaşır her mazlumun bir zalimle kolabrasyonunda stockholm siyasetten doğar. yatağın enine yatıyorum. sen ne dersen de, benden utansan da inan bana canavar olduğumdan bazen korkuyorum.
yürüdüm yürüdüm yürüdüm yürüdüm. vardım sandığımda dahi vardığım olmadı. tabanlar çıkar. the hierorphant teslim ol diye fısıldar. sebat dirayet bütünüyümdür ben. hamurumu yoğuran perseverancetan başka bir şey sunmamıştır. şansım yoktur ama bilardoda hep sekizi ben atarım. oyun teorisinde sonuç her zaman 1'dir. seven of pentacles'ı saçlarımı okşarken bulurum. sonuç hep dünyadır. ve yedi sene. yedi tılsım yedi sene. iki bin yirmi altıyla yedinci sene.
ama herhalde hepsi geçmek için vardı, deriz. uyuşan sol kolla çınlar kulaklar. yol heba olmaktan geçer. dikişler tutmaz. çok olmuştur geceye yazdıklarımız. namlu bana doğrulur, iki kaşımın ortasını bulur ve patlamada ses ışıktan sonra gelir. anılarla ilgili geriye sadece konsepti kalır.
kucağıma alayım sen yorulma. yalnızken oradan oraya sürüklendiğini biliyorum. yapı taşı ha elimdeki çakıl taşları, avuçlarımı sıktım sıktım sıktım sıktım nasılsa anlaşılmaz kumsalda açtım. yapı taşı durma burda artık ne iki sene öncesindeyiz ne iki bin yirmi, bahçedeki domates girmiyor evdeki salataya. ama her zaman bu su hiç durmaz’ı okuduğum zamanları arıyor bedenim. uzak iklimler sıcak ikindiler, buğday başları tanrıların başları kadar eğik, aramızda barajlar ülkeler yollar yıllar. istesem de geri dönemem. ben burnum düşse eğilip almam bile. ama lacivert bordo gri bej kahverengi hepsini özlüyorum. iki bin on sonlarına duyduğum ne varsa. yapı taşı. durma oralarda. kucağıma alayım sen yorulma. çimentoyu ben karayım senlerden yapayım. oralarda o dünyalarda o tanrılarda özlem yoksa oralarda o dünyalarda o tanrılardan biri olayım. vefalıdır belki ekmek bile başının eğik olduğu zamanlara.
the coldest, the most harsh weather can sometimes bare the warmth you were seeking for so long.
teşekkür ederim kardeşim bu arada peygamber olsan hz ebubekir olurdum
kış geldi demektir…
üşüyorum.
fakat kederli değilim
yalnız bize mahsus bir imtiyazdır:
kış günleri hapisanede
yalnız hapisane değil
bu kocaman
bu ısınası
bu ısınacak dünyada
üşüyüp
kederli olmamak
deprem yok da neden evim yıkıldı?