Өөрийнхөө инээж байгаа царайг санагдаггүй, жаргалтай байсан үеэ санадаггүй, хачин юм... Хэдий зураг байгаа ч гэлээ, харах төдийд яагаад инээж байгаагаа гайхдаг... Сэтгэл хөдлөл гэдэг нь алга болжээ... Хачин юм, өөрийгөө хүлээж авсан мөчөөс эхлээд юу ч мэдрэхгүй, санахгүй, хүсэхгүй тийм нэгэн болж орхижээ, галзуурсан байх, яаж инээдэгийг мартчихаж, толинд хараад туршиж үзэхийг хичээлээ, хачин юм, энэ инээд гэж үү? Магадгүй чиний надаас харахийг хүссэн царай байх... Хэдий нь үхчихэж... Сэтгэл дотроо үхчихсэн утсан хүүхэлдэй болчихож, сайхан байна уу? Мэдээж сайхан байх ёстой... Яадаж л хүнд ашигтай байгаа нь сайн хэрэг... Урт хугацаа, үнэхээр урт хугацаа өнгөрчихөж... Чамд сайн болж, чамайг гэх сэтгэлээр бүх зүйлийг хийдэг байсан би.. Одоо юу ч хүсдэггүй тийм л тэнэг нэгэн болчихож~
Чамайг гэх хайраа алдсан юм болов уу? Магадгүй эхнээсээ л алдсан байх~
Үхэх цаг минь ойртсон болов уу? Үгүй л байх даа~ чи намайг үхүүлэхгүй байх~
Чи анзаарсан уу? Бие дээрх эдгээгүй шархийг, эдгэсэн ч арилаагүй үлдсэн соривыг, ямар ч эмоци гаргадаггүй царайг...
Би тийм муу байсан юм уу?
~~~~~~~~~~~~~~~~~
A/N: Зүгээр уйлья уйлья....