✨𝓨𝓸𝓾𝓻𝓼, 𝓔𝓵𝓵✨

❤️

Μόλις ανέβηκε το κεφάλαιο με τις ευχαριστίες όπου εξηγώ κάποια πράγματα για την ιστορία και την εξέλιξη αλλά και τις δράσεις των πρωταγωνιστών. Προς το τέλος έχω μια ανακοίνωση που είναι αρκετά σημαντική και όπου θα ανακοινώσω κάποια στιγμή και στον τοίχο μου! Ευχαριστώ πολύ όποιον διάβασε το βιβλίο και αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο του για να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μου και να συζητήσουμε πάνω σε αυτό! 
          
          Τα καλύτερα έρχονται!
          
          https://www.wattpad.com/1481115519?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

Κι όμως, εγώ πονούσα γιατί δεν θα αντίκριζα ποτέ ξανά τα μάτια της.
          
          «Άργησα;»,
          «Ποτέ δεν είναι αργά για έναν τέτοιον έρωτα, δεν νομίζεις;»
          
          Γιατί η ευτυχία είναι στιγμές. Και οι αναμνήσεις δεν γυρίζουν πίσω, μονάχα φαντάζουν με όνειρα καλοκαιρινής νυκτός. Μόνο που εδώ είναι χειμώνας. 
          
          Τελευταίο στάδιο: ο επίλογος.
          
          https://www.wattpad.com/1467500534?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

Τελευταία, με πιάνω να μην σε νοσταλγώ καθόλου, ούτε λίγο, όπως έκανα παλιότερα. Είναι όμως αυτό, το πραγματικό μας τέλος;
          
          [...]
          
          Ξεχασμένες αναμνήσεις.Μα εκείνες υπάρχουν πράγματι εκεί για να σε θυμίζουν ή για να θυμίζουν τον άνθρωπο που ήμουνα κάποτε; 
          
          [...]
          
          Κι όμως, μια συνήθεια ήμασταν και εμείς. Μια συνήθεια που είχε αρχή, μέση και τέλος.
          
          
          https://www.wattpad.com/1467499645?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

«Εσύ πόσο πάλεψες γι’ αυτά που αγάπησες;»
          
          «Κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή λένε, μα αν το τέλος δεν έρθει, για ποια αρχή ελπίζουμε;»
          
          https://www.wattpad.com/1467498718?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

«Για εκείνους τους ανθρώπους που θυμίζουν το τέλος ενός καλοκαιριού».
          
          https://www.wattpad.com/story/282722777?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Nanakon989

1084 μέρες - μείον κάτι ώρες- ακόμα πιο μακριά.
          
          Ματιές. Εκείνη δεν μιλούσε, μονάχα με κοιτούσε. «Είδες; Ακόμα και έτσι, σε πληγώνω».
          
          «Θυμάσαι τι σου είχα πει; «Κοίταξε να μην χάσεις κι άλλους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε», εε λοιπόν, κάτσε και σκέψου ποιοι πραγματικά σ’ αγαπάνε».
          
          [...]
          
          «Εσύ για ποιον έρωτα πεθαίνεις απόψε, αν όχι για τον δικό μας;»
          
          https://www.wattpad.com/1467498132?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

Μέρος (ΙΙΙ); Όταν το παρόν συναντάει το παρελθόν.
          
          «Μην με ξεχνάς», είχες ψελλίσει προτού να φύγεις, μα δεν υπολόγισες πως τελικά δεν ξεχνάς, αλλά αποδέχεσαι. Διότι δεν σε ξέχασα ούτε λεπτό και ας σε έθαβα βαθιά μέσα μου για να μην φύγεις, όπως έκανες εν τέλει. Τι κρίμα που οι αδικοχαμένοι έρωτες απόψε αιμορραγούν μαζί με το φεγγάρι και καθώς τα ήρεμα νερά της πισίνας αρχίζουν να σχηματίζουν ένα μικρό κύμα, με το απαλό αεράκι που άρχισε να φυσάει, θαρρώ πως ακούω τα βήματα σου να κατευθύνονται προς το μέρος που είχα αράξει. Το τσιγάρο δεν έφευγε λεπτό από το χέρι σου, σαν τον παλιό καλό καιρό. Τι κρίμα που μεγαλώσαμε, τελικά.
          
          «Έχεις φωτιά;» θα με ρωτήσεις και τα μάτια μας θα πέσουν το ένα πάνω στο άλλο, λες και δεν κοιταχτήκαμε ποτέ μας ξανά κι έπειτα θα αφήσεις τον αναπτήρα σου στα χέρια μου, για να σου δώσω την φωτιά που αποζητάς. Και εγώ θα κάνω ν’ ανάψω τον αναπτήρα.
          
          «Δεν θέλω αυτή την φωτιά», θα μείνω να σε κοιτάζω, εμφανώς αναστατωμένη με τα λογοπαίγνια σου που κάποτε φάνταζαν δικά μας. Κάποτε ο κόσμος ήταν φτιαγμένος από τους γρίφους μας και ήταν τόσο όμορφα και αρμονικά τα λόγια μεταξύ τους, που φτιάχναμε τέχνη και μόνο που κινούσαμε τα χείλη. Σαν μουσική από την φύση, σαν την βροχή. Μόνο που εγώ ήμουν η φωτιά και εσύ ήσουν το νερό. Και η φωτιά σβήνει όταν ακουμπήσει το νερό επάνω της.
          
          «Άναψε το τσιγάρο μου με το μυαλό σου», το τσιγάρο θα πεταχτεί στην άλλη μεριά από την δική μας και τότε, τα χέρια μας θα ακουμπήσουν και πάλι ενώ ο αναπτήρας θα πέσει στο έδαφος, πλάι στο τσιγάρο.
          
          https://www.wattpad.com/1467496855?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

1084 μέρες μακριά σου.
          
          «Τι κι αν δεν υπάρχουν εδώ, οι αδικοχαμένες αγάπες;»
          
          Ξεχασμένες αναμνήσεις.
          Κι όμως, μόλις θυμήθηκα.
          
          https://www.wattpad.com/1451246584?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989

1075 μέρες μακριά σου.
          
          «Γιατί αυτό είναι η αγάπη˙ να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου, κι ας είναι για κάτι άλλο και όχι για σένα».
          
          https://www.wattpad.com/1451246072?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Nanakon989