"Her şey düzeldi, hikayeleri yayınlayabilirim" dedim ve Kahramanmaraş'ta olan depremden bende etkilendim. Adana'da yaşıyorum, depremin merkezine yakın bile değilim ama o gece yaşadığım korkuyu asla unutamam. Deprem çok zordu ama ondan sonraki süreç beni parçalayan şeydi; Birinci depremi atlatıp olayın ciddiyetini en başta anlayamamıştım, sadece içgüdüyle apartmandan dışarı çıktığımda, insanları ağlarken gördüğümde ve arka sokağımızdaki yıkılan binadan gelen çığlık seslerini duyduğumda da tam anlamadım ama geceleri uyuyamadığımda ve ilk haftalar sadece haber kanallarını izleyerek insanların o binalardan kurtulması için dua ettiğimde, korkudan iki ay boyunca kendi evime giremediğimde anladım. Çok şükür depremde ne evimi ne ailemi kaybetmedim ama psikolojik boyutu çok farklı oldu, mesela artık kimseye küs bir biçimde yatmıyorum ya da yaşayacak çok günüm varmış gibi davranmıyorum. Benim için büyük bir dersti ama çoğu insan için yaşamlarının sonu oldu. Umarım bir daha asla bu kadar büyük kayıplar verilmez ve kimse bunları yaşamak zorunda olmaz. Bu yaşananlardan dolayı maalesef hikayelere devam edecek gücü kendimde bulamıyorum, okuyucu olarak buralarda olacağım, konuşmak isterseniz de her zaman yazabilirsiniz. Kısa bir moladan sonra yeniden yazmaya devam edene kadar kendinize iyi bakın. <3
