N.AVCI

Sadece bir şey yazmak istediğimi hatırlıyorum.

Geçmişin defterini açasım var.

Zihnimdeki düşüncelerden biri olmak istiyorum.

Unuttuğum yıllar.

Üç yıl...

Kapının önünde bekliyorum. Biliyorum gelip bana sarılacaksın.

Hiçbir insan yaşamayı hiçbir zaman öğrenemedi.
          Huzurlu bir hayata sahip olmak için hiçbir şey yapmadık.
          Bizim elimizde olan şeyleri yokmuş gibi davranmayı seviyorduk.
          Kendimize doğrulttuğumuz silahtan korkuyorduk. 
          
          ~KESİT~

Geçmiş.
          Asla değiştiremediğimiz ama her zaman düşündüğümüz şey. 
          Bir insan neden değiştiremeyeceği ya da yaşayamayacağı şeyi düşünürdü?
          Hiçbir zaman ırkımı anlamayacaktım ama empati kurabiliyordum.
          Her zaman kendimize acıyorum. 

Tavşan neden yalnız öldü?
          Tavşan sadece korktu.

Kaybolduk.
          İnsanlar pusulasını kaybetti.
          Fırtınanın içindeyiz.
          Gemimiz parçalanıyor.
          Güvertede olan insanları kaydettik.
          Kaptan öldü.
          Papağan gitti.
          Sancakta büyük balıklar.
          Bizi yemek istiyorlar.
          Gemiden düşen her insanı parçalıyorlar.
          
          Şimşekleri eşlik eden çığlıklar.
          Bana ninni gibi geliyor.
          Ben yatağımda uyurken,
          Gemi parçalanıyor.
          Ben yatağımda ağlarken,
          Balıklar karnını doyuruyor.
          Kaptan açlıktan ölmüşken,
          Balıklar çok yemek yemekten ölüyor.