Bu zamanlara ait günlüğümü okudum ve gerçekten üzüldüm. Kendimde nefret ediyorum. O zamanki düşüncelerim farklı tabii. Kendimi beğenmiyordum güya. Çirkindim ve insanlar beni beğenmiyor diye üzülüyordum. Şu an kendime bir mesa bırakabilsem, seni sevdiğimi söylerdim. Evet, bunu söyleceğim çünkü şu an ciddi anlamda seni özlüyorum. Hani kendini beğenmiyordun ya, bitti. Geçti artık. Dış görünüşünü seven bir Nazlı var artık. Ne güzel değil mi? Ama başka bir sorun var. Artık ciddi anlamda kendimden iğreniyorum. Bulunduğum ortamı da hiç sevmiyorum. Aşağılık kompleksli, aşağılık bir insanım. Eskiyi aşırı özlüyorum. O ortam, o insanlar, o zamanlar... Ah şimdi hiçbiri yok. Buradan nefret ediyorum. Yeni ortamım iğrenç ve hepsi benim suçum. Bak aradan o kadar zaman geçmiş ve ben gelip sana içten bir şekilde "Seni seviyorum" diyebiliyorum. Şimdiye bakarsak sadece olumlama yaparken kendimi sevdiğimi söyleyebiliyorum. Onun dışında genel olarak nefret kusarım.
Dileğim şudur: Şimdi buraya gelip sana "Seni seviyorum" dediğim gibi, gelecekte bu mesajıma doya doya "Kendimi seviyorum" diyeceğim!
Eğer eski halime bunu diyebiliyorsam, gelecekte de derim değil mi?
Ama bence bu bir sorun. Her zaman geçmişi sevmiş olacağım. Ahh umarım bir gün kendimi tam anlamıyla severim. Yavaş yavaş düzeliyorum da bence.
Her şey çok güzel olacak, seni seviyorum. ❤︎
