Aklıma bir anım geldi
Bizim veliker kahvaltı yapıyorsu annem de en son geldiği için bizim sınıfa gelen erkeklerin anneleleriyle oturdu sonra Emrenin annesine demişki “evde emremin adını çok duyuyoruz Elida bahsediyor”ben yerin dibine girdim annem anlatınca dedim kaydımı sildirelim falan neyse bir kaç gün veya hafta sonu neden hatırlamıyorum okulda ağladım Emre geldi beni güldürmeye ve moral vermeye başladı bu kadardı
Bazen keşke diyorum yapmasaydım olmasaydı ama işte keşkeler yaramıyor onları merak esiyor muyum hem de çok onları özlüyor muyum çok onları seviyor muyum bu bir soru olmamalı onları çok seviyorum ve onlara söz veriyorum 1 yılda 2 veya 5 yıl bile geçse onları bulucam söz veriyorum ve onları sevmeyi bırakmayacağım bunu görmeselerde ben yazacağım tek isteğim beni unutmamaları umarım baba kızmazlar