Minik burnuna son kez dokunsaydım keşke aklıma gelmedi o an pişmanım erken fark etseydim biraz daha her şey iyi olurdu belki fark edemedim onun içinde özür dilerim ağlıyorum sürekli sanki yeterince ağlarsam geri geliceksin durduramıyorum kendimi ders çalışamıyorum uykum gelmediği sürece gözlerimi kapatamıyorum başımı yastığa koyduğumda telefonla ilgilenmem gerekiyor yoksa yine ağlıyorum boşluktayım etraf sessiz seni özledim kapının önündeki varlığın bile ne kadar fark ediyormuş üstüm başım tertemiz pasaklı gibi gezmekten hiç şikayetçi değildim oysa
Canım yanıyor ve asıl acı veren elimden bir şey gelmemesi şimdiden özledim seni geri gelmeyeceğini biliyorum özlemim boşuna 6 aydır bir günüm sensiz geçmiyorken şimdi bu acıya tekrardan alışmam lazım seni seviyorum bebeğim