Acemi Yazar

Gidene mi zor kalana mı denildiğinde hep kalana diyen bir kızdım, bu gece anladım ki bazen gidene de çok zor oluyormuş.

Delilerin Aşkı 3. Bölüm yayındaaa

Delilerin Aşkı 3. Bölümden alıntı:
          
          
          "O kız beni aptal yerine koydu. Bunun elbette bir karşılığı olmalıydı."
          
          "Boş kibir yapmışsın" dedi Buğra, burun kıvırarak. "Orası aklı başında bir insanın kalabileceği bir yer değil Barış. Ne işi var kızın onca delinin arasında? Odandan kovman yeterliydi."
          
          "Onu odamdan kovmak mı?" diye sorarken şaşkınlığım sesime yansımış olmalıydı. "Ben onu bana ait olan hiçbir yerden kovmam, kovamam Buğra."

Yeni bölüm son bölümün oy ve yorumları artınca gelecek❤️

Yeni bölümm yayında, hepinize iyi okumalar❤️ Oy ve yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorumm

Yine bir iki ayı devirmişiz... Ne yalan söyleyeyim vpn i dahi silip köşeme çekilince bol bol düşünme fırsatım oldu. Sonunu göremesem bile yol güzel görünüyor, yürüyeceğim. Güzel mesajlarınıza ve yanımdaki varlığınıza bin şükür. Az olsun ama sizin gibi olsun be gerçekten. Bu hafta ABTS'ye yeni bölüm gelecek, beklemede kalınnnn upuzunn bi bölüm olduu

pes etmek yok, pes edersen asıl o zaman kaybedersin. sonuna kadar mücadele sonu selamet 

Hayaller kuracak kadar heves dolu, o hayaller için savaşamayacak kadar yorgun... Yarınlarının hesabını yapan ama bugünü zar zor bitiren... Ölmek ve yaşamak kelimelerini kendince yorumlayabilen ama artık ikisini birbirinden ayırt edemeyen... Başkalarına gülen, kendiyle yalnız kalınca biten.. Daha hayatının baharındasın denilen yaşta her gün ölen... Bu cümleler, son zamanlardaki beni ifade ediyor.
          
          Aktiflik sıfır, bölüm yok. 
          
          Bilmiyorum belki yorgunluk, belki hayattan olanlara karşı duyulan kırgınlıkla karışık kızgınlık, fazlaca bıkkınlık hissettiklerim. Oluyordur hepimize, bazen çıkış yokmuş gibi görünür. Ama sanki bu defa farklı hissediyorum, bir çıkış varmış ama bana çok uzakmış ve benim çıkışa giden yolu yürümeye mecalim yokmuş gibi.
          
          Ne yazdığımı, niye yazdığımı da bilmiyorum şu an ama sanırım kendimce çığlık atıyorum. Her gece başımı yastığa koyuyorum, her sabah aynı yastıkta uyanıyorum ve yine aynı yastıkta uyuyup aradaki zamanı bomboş geçiriyorum. Depresyon mu deniyor adına bilmiyorum. Sadece çok kötü hissediyorum. 
          
          Tamam mı Neslihan diyorum, yoksa devam mı? Aklım da kalbimde devam diyor ama ne olduğunu bilmediğim bir şey beni yolumdan ediyor.
          
          İçimi dökmek istedim sanırım. 23.05.25. Tarihi de atmış olalım, eğer çıkabilirsem bu düştüğüm çukurdan bugünleri de unutmak istemem. Her düşüş, bir kalkışa vesile olur çünkü.

Arkadaşlar son bölümü oylamayanlar oylasa, biraz daha yorum gelse yeni bölüm atacağım

Yeni bölüm yayındaaaaa