Etrafta herkes birini seviyordu seviliyordu. Durgundum, yalnızdım,kırgındım. Benim kadar hayal kuran birine bunlar yakışmıyordu. Hayallerim hep başka insanlarda gerçekleşiyordu. Neden böyle oluyor ki? Kalbi en çok kırılanlar ödül almalı değil mi neden yine üzülen kırılan biz oluyoruz? Neden mutluluk parmaklarımızın ucunda yaşanırken ona hiç ulaşamıyoruz ? Bundan dolayı yorgun bakıyoruz hayata daima. Hayata ,geleceğe,yaşamaya...