Çok sevmek ne demek, bilmiyorum. Anlayamıyorum. Hayatım boyunca kimseyi öyle çok sevemedim. Bunun nedeni yalnızlığı tatmamdı ve ben kayboldum o karanlıkta bazen bazı insanlar geldi mumlarıyla ama biliyordum sönecekti bir gün o mumlar. Yine karanlıkta kalacaktım. Kendimi hep uzak tutmaya ve kazara yakınlaştıysam uzaklaştırmaya uğraştım. İncinmekten korktum, yalnızlığıma alışıp onu kabul etmeyi kafama koydum. İnsanların sadakatine ve vefasına güvenmek istemedim. İçimde hep bir şeyler kaldı. Diyemediğim kelimeler, yaşayamadığım anlar... Şimdi bu tarafımı düzeltmem zor. Çok çabuk pes ediyorum. Güçlü olamıyorum, kaçmak her zaman daha kolay geliyor. Sonra ağlıyorum, canımı alması için Tanrı'ya yalvarıyorum bazen. Kendi kendimin hayatını cehenneme çevirdiğimi görüyorum. Duvarlar bile küfür ediyor sanki, insanlar ne kadar aşağılık biri olduğumu benden iyi biliyor gibiler. Alkım'ım, seni çok sevdiğimi söyledim. Gerçekten o kadar çok sevdim ki bazen gittiğimde, seni uzaklaştırmaya çalıştığımda canım çok fazla yandı. Kendime çok fazla kızdım. Seni üzmek istememem, hep daha çok üzmeme yol açtı. Instanı kapattığında ağladım, ondan öncesinde korkudan bir hoş oldum elim ayağım kilitlendi. Acaba bir şey mi oldu? Zamanında sana söyleyemediklerim, her şey öyle bir battı ki ciğerlerime mahvoldum. Birine korkmadan seni seviyorum, hep yanında olacağım diyebilseydim o sen olurdun. Ama seni unutmayacağımı ve hakkında hep iyi dileklerde bulunacağımı, dua edeceğimi unutma. Seni çok seviyorum meleğim. Boşuna meleğim demiyorum bir sürü insan tanıdım ama senin gibisini asla tanımadım. Lütfen, kendini kötü hissetme diğer insanlar yüzünden olur mu? Senin güzel kalbin, tüm insanlığa eşdeğer gözümde. Beni bir tek sen tanıdın bu dünyada, daha başka birileri tanıyabilir mi bilmiyorum. Umarım ben de bir gün Alkım'ımın gülüşlerini ezberime kazıyabilecek kadar bakıp, her şeyiyle tanıyabiliyorum. Seni çok seviyorum. Bunu defalarca söylemek istiyorum. Ve söyleyeceğim de.
