"İnsan, fıtraten gayet zayıftır. Halbuki her şey ona ilişir, onu üzer ve ona elem verir.
Hem, gayet acizdir. Halbuki belaları ve düşmanları çoktur.
Hem, gayet fakirdir. Halbuki ihtiyaçları pek ziyadedir.
Hem, tembel ve iktidarsızdır. Halbuki hayatın yükleri ve mükellefiyetleri gayet ağırdır.
Hem, insaniyet onu kainatla alakadar etmiştir. Halbuki sevdiği, dostluk kurup alıştığı şeylerin ölüm ve ayrılığı devamlı şekilde onu incitiyor.
Hem, akıl ona yüksek maksatlar ve daimi, ölümsüz meyveler gösteriyor. Halbuki eli kısa, iktidarı kısa, sabrı kısadır.
İşte bu vaziyette bir ruh, fecir(sabah) zamanında bir Kadir-i Zülcelal'in, bir Rahim-i Zülcemal'in dergahına niyaz ile, namaz ile müracaat edip arz-ı hal etmek, muvaffakıyet ve medet istemek, ne kadar elzem ve peşindeki gündüz aleminde başına gelecek, beline yüklenecek işleri, vazifeleri yüklenmek için ne kadar lüzumlu bir dayanma noktası olduğu açıkça anlaşılır."