Nuri Akcum

1970 doğumluyum. Babam 1927 Sür Köyü / AHISKA doğumlu. Annem 1935 Kars doğumlu. Benden büyük altı kardeşim Digor/Kars doğumlu. Ben ve iki küçük kardeşim Çorlu/Tekirdağ doğumlu. Altı yaşına kadar tahta döşemeli, çatısız, kagir yapıda yaşadım. Kapının önünde kazlar otluyordu. Kazlardan çok korkardım. Tıslamaları berbattı. Eniştem bir gün bir tanesinin kafasını kesti, üzerime dürttü. O günden sonra et yememişim. Sonradan köfte yemeye başlamışım ama, tike et, tavuk, kaz, ördek, sakatat yemiyorum. Okula başlamadan önce bir yaz dönemi boyunca kerpiç evde oturduk.  En sevdiğim beni yanında yatıran ablam o yaz sonu evlendi, İstanbul'a gitti. Okula başladım ama başka mahallede, orman gibi bir bağlık ortasında tek katlı bir deprem konutu okulda. İki hafta annemi yanımdan ayırmadım, sonunda sopa yedim, ağzım burnum dağıldı, sokağa atıldım. Tövbe ettim ve okula döndüm.  Bir kaç kez okuldan kaçtım. Her şeye rağmen üç ayda kurdele taktım, yani okudum yazdım. İki ay boyunca evde elektrik yoktu, kerpiç ev, şimdi hatırladım gaz lambası ışığında ders çalışıyordum. Kış ortası taşındık bu kez güzel, o günün şartlarında lüks bir eve taşındık ama kalorifer yoktu. Kapısını penceresini, mutfak ve oda dolaplarını babamla abim yapmıştı. Babam ve abim marangoz, ben de marangoz oldum orada, atölye evimize yirmi metre uzakta idi, çevremiz tamamen bağlık bahçelik, güzel bir çocukluk yaşadım orada, iyi arkadaşlar edindim. Tuncay, Alpay, Olcay kardeşler kapı komşumuz. Meyvecilerin çocukları düşmanımız karşı sokaktalar. Emek İlkokulu, Çorlu Ortaokulu, Çorlu Lisesi. Böyle devam edip gitti. Harika çocuktum hep başarılıydım. Ama derdimi paylaşabildiğim bir arkadaşım hiç olmadı ve sonrasındabu üniversitede başıma bela oldu.   1995'de askere gittim, 1997'de geldim evlendim. 2000 yılında çocuğum oldu. 2001 yılında ikinci kez üniversiteye başladım. İnşaat mühendisi oldum. 2011'de ikinci çocuğumuz oldu... Çalışıyorum... ümit ediyorum... ümit ediyoruz..  11yaşından beri yazıyorum.. 2020'de covid ile eve ka