Her şeyiniz sahte geliyor. Mutlu olduğunuza inanmıyorum. Biz dört kişiyken hiç ayrılmazdık. Nereye gitsek dört kişi olurduk. Şimdi bakıyorum, sürekli biri yanlız kalıyor mutlaka. Gülüyorsunuz, ancak biz dörtlüyken çok daha fazla gülerdik, daha samimi olurdu kahkahalarımız. Sizinki ise sahte şimdi. Biz eskiden her hafta en az bir gün okul çıkışı buluşurduk, siz şimdi ayda yılda bir buluşuyorsunuz. Bakıyorum, izliyorum, bazen o kadar durgun, o denli sessizsiniz ki şaşırıyorum. Benim arkadaşlarım böyle değildi. Bilmiyorum ben mi öyle olsun istiyorum, yoksa siz de yokluğumu fark ediyor musunuz? Dört kişi olduğumuz günleri özlüyor musunuz? Beni özlüyor musunuz?