dünyalıhayalet

SENİ ÇOK ÖZLEDİM.

Sınavının güzel geçmesi dileği ile Meleğim , kendini her ne olursa olsun üzme sakın.  Ben başaracağına inanıyorum ama elbette heyecandan panikle hata yapabilirsin ama unutma sınav değil önemli olan sensin . Onca şeyi düşününce bir sınav anlamsız geliyor.  Sen her şeyden değerlisin . Benim zeki,  tatlı ve güçlü Balım . Seni seviyorum . 

O kadar sıkıldım ki en aptalca şeyler bile o kadar mantıklı geliyor ki ! Değerim ne kadar benim ? Yokluğum varlığıma mı eşdeğer yoksa ?  Kendimi öyle bir sabote ettim ki bataklıkta en dipteyim . Suçluluk duygusu ve o bitmek tükenmeyen iğrençlik ... Aptalca hep görülmek için mahvettim kendimi . Neden ? En son ne zaman birisinin yanında ağladım ? Ne zaman üzüntümü tüm çıplaklığı ile gösterebildim . Yıllar sonra bir arkadaşım aradı beni , bir gün buluşalım sohbet edelim diye . Onunla konuşurken inanamadım kendime . Bu gerçekten ben miyim ? Mutlu,  cesur ve kendi olan o eski ben var mı hâlâ? Şu iki yıl aynı o son yılım gibiydi , suskun ve anlamsız . Bazen en tepeye çıkıp bir anda en dibe çakılmak istiyorum herkesin gözü önünde . O hüznü arıyorum . Değerli olduğumu hissettiren o endişeli bakışlar için dileniyorum . Ne kadar aptalca değil mi? Fark ettim ki o kadar gözden çıkarmışım ki kendimi kendim için hiç bir şey istemiyor artık . Hissettiklerime denk bir acı çizmeye çalışıyorum belki resimde duyabilirler.  Neyse yine saçmaladım . Sınava az kaldı ve biliyorum hiç bir şey bilmediğimi.  Zaman nasıl geçti? Kendimi ne zama  tekrar beyaz hissedeceğim?

Bu sefer bir çiçek çizdim tenime aynı tenimin renginde . 

Idea 22
          
          Kaçıyorum deli gibi . Yüreğim o kadar huzursuz ki ... Bir kelime bile firar etmiyor hapisten . Oysa onlar değil miydi benim duvarlarımı yerle bir eden ? Değil miydi utancımdan suskunluğa gömen ? Yürüyor yollarda ; ağaçlara,  kuşlara , gökyüzüne hatta yerdeki karıncalara bakıyorum ve diyorum ki o kadar da kötü değil yalnızlık ya da doğayla olmak . Beni yargılamıyor ağaçlar . Onlar öyle sevecen ki hep ânı yaşıyorlar ve seni de kabul ediyorlar . Karıncalar mesela hiç küçümsemedi beni . Belki de insanların yaptıklarına karşın daha anlayışlılar ve anlıyorlar küçük görülmenin ne demek olduğunu . Ama özellikle sevdiğim yağmurdur benim . Kimse onun kadar güzel sarılamaz bana . İçten , anlayışlı ve kabul eden ...  Bazen onu gördüğüm gibi sarılmak istiyorum ama her zaman ki gibi insanlar herhalde beni görseler deli derler .  O zamanlarda ellerimi uzatıyorum ona . İlk üşüyor ama sonra ısınıveriyorum .  Onu da elimden alıyor insanlar . Artık korkudan gelmez oldu . Gözlüyor gözlerim onu ve adım seslerini bekliyor uykuda olsam bile ruhum ve bedenim . Hiç üzmediler beni . Belki ben üzmüşümdür onları ,insanım ya tabi ! 
          Deli saçması değildir yazdığım onca şey . Aklımdaki bir nakarat gibidir ya da yüreğimden kopup gelen duygulardır . Sanat olmadan yaşayamamak benim ki . Yazmazsam sonum gibi . Dökülmezse dudaklarımdan bir kaç kelime ya da en azından bir balerin gibi dönüp çocuklar kadar neşeyle sallanmazsam ne yapabilirim mutsuzluğumla.  Herkesin savaşı bir başka aynı savaşı bitiren silahın herkes için benzersiz olması gibi .

Öyle bir düştünüz ki aklıma . Ah o eski günler ! Ne de güzel . Kırılgan bir cam gibi korkarım ellerimde tutmaya . Hiç korkmadan ne düşünürler diye gülüp eğlendiğim dostlarım : İyilikler sizinle olsun . Bilmem saat kaç . Misafirliğe biraz vakitsiz  geldiniz sanki değil mi ? Neyse uzun zama  olmuştu , iyi oldu bu buluşma.  Öyle yazdım yazdım durdum sayfalara . Sizinle siz yokken sohbet ettim . Özledim.  Biraz da gıpta ettim eski günleri.  Şimdi çiçeklerim dikene benzer , bana bile batıyorlar yeri geliyor. Şimdilerde korkar oldum konuşmaya . O canlı ben yok gibi artık . Onun yerine sanki bir hayalet kapmış sandalyemi . Neyse bu kadar yeter yazdığım . Geç oldu güç oldu acı oldu ama özlem doldu çoğunlukla . İyi geceler dilerim . Geçmişime .

Ne yapmalı arada kalmamak için ?

Yine bir boşvermişlik var üzerimde . Anlayamıyorum bazen . Günlerce endişelenen ben değilmişim gibi bu kadar umursamaz olmamı . Normal mi bu ? Yarın sınavım var hatta yılın sonunda da sınavım var ama ben daha düzgün bir adım  atmadım bile . Yeri geldi utanıyorum kendimden bazen övüyorumda ama en çok keşkelerle konuşuyorum.  İnsan yapamayacağı , engel olamayacağı şeylerden değilde en iyisini yapabileceğini bilipte yapamadığında kahroluyor.  Şu an çalışıyorum.  Yarın korku saracak ,ellerim titreyecek, arkadaşlarıma soru sormaktan kaçınacağım ama sonra ki gün bitti diye sevineceğim; sonuç ne olursa olsun . Bazen yabancı gibi hissediyorum . Bir köşede dersle ilgili konuşurlarken dışlanmış,  ayrışmış gibi hissediyorum . Anlıyorlar mı bilmiyorum . Bu yılın bitmesini ve diğer yılı kendimi kendim gibi hissettiğim bir yıl olmasını diliyorum . İnsan kendine bile yabancıysa huzur pek de uğramaz kapınıza. 

Mezuna kalacağım gibi...

Hiç durmadan dönüp durdu hikayeler . Biri başlamadan diğeri başladı bir anda . Öyle bir hal aldı ki karıştı rüyalar ve gerçekler. En çokta aynalarda bir yansıma , uykusuz gözler ...