Omixxst

qaçıb gizlənə biləcəyim heç bir  yer yoxdur, həyatım doludur boşluqlarla, boşluqlar isə bir o qədər dolu

Omixxst

zaman çok sürətlə axıb gedir, həyat tükənir. yaşlar çoxalır amma insan geriyə gedir. həyatın reallığı beynindəki ssenari ilə üst-üstə düşmür. ən çox əzab verən də budur. ümid bağladığın bütün qapıların əslində reallıq yox bir xəyalın məhsulu olduğunu görəndə nəfəsin kəsilir. insan nəyə layiqdir? bəlkə də insan elə buna layiqdir.