Het was een mooie ochtend in het voorjaar. Er waren een paar wolkjes in de lucht en de zon scheen prachtig over ons veld. Op het veld woonde ik samen met mijn familie.  Het was altijd gezellig op veld samen met de andere aardappels, maar vandaag was anders. Er heerste een dode stilte op het aardappelveld. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Om op informatie te komen, besloot ik vragen te stellen aan onze buurman, Peter. Net toen ik een vraag wilde vragen, zei Peter dat ik mijn mond moest houden.  Ik snapte nog steeds niet wat er ging gebeuren. Wat was ik toch naïef. Voordat ik het wist begon de ellende. Ik hoorde aardappels schreeuwen om hulp en jonge, kleine aardappels begonnen te huilen. Wat was er toch aan de hand? Mijn hersenen zochten naar een rationeel antwoord. Kon dit de zogenaamde 'Oogst' zijn? Nee, dat kon niet! Oogsttijd is alleen een verhaaltje wat je aan stoute aardappeltjes vertelt. Of was het wel echt? De rest was een vage en traumatiserende ervaring. Het gebeurde allemaal zo snel. Het enige wat ik me nog goed herinner, was dat ik weg rolde en de hele tijd "Ye!" riep. Daarna viel ik in een sloot.  Ik heb het kunnen overleven, wat echt een wonder is. Ik was de enige die het heeft overleefd. Ik probeerde mezelf te integreren in de mensheid. Ik moest me als een mens gedragen om te kunnen overleven. Mijn nep naam werd 'Lilka'. Dat was vroeger mijn bijnaam, dus kon ik het perfect gebruiken als nep naam. Al snel maakte ik mensenvrienden. Elke dag zie en praat ik met ze op school. Het doet pijn. Ze doen me denken aan mijn aardappelvrienden. Ookal ben ik met mensen bevriend, toch zal ik wraak nemen. Voor mijn familie, voor mijn vrienden, voor mijn aardappelveld. Jullie hebben mijn volk al zo vaak aangevallen en Ik zal wraak nemen. Karma is een bitch en ze komt jullie halen, maar eerst moet ik me nog als een mens gedragen. Ik zal als een echte mensen tiener ding verhalen schrijven op Wattpad. Dat wordt mijn eerste stap naar wraak....