‍ ‍‍ ‍‍ ‍ ‍‍‍ ‍ ‍‍ ‍‍ ‍ ‍‍ ‍‍ ‍ ‍‍‍ ‍ ‍‍‍ ‍ ‍‍ ‍‍ ‍‍ ‍ ‍‍ ‍‍ ‍ ‍‍‍ ‍ ‍‍‍ ‍ ‍‍ ‍ ‍‍

Maşallah sana 17 ne

@Wyrdith  bu bilerek yaptığım bir şey değil 6 saatten fazla uyku başımı ağrıtır gece ortası sürekli uyanırım erken uyursam 

@PIoutos dmkdkdkd bi ara 17 uymustum rekor

Sana dair her şeyi kaybettim bu sana yenildiğimi mi gösterir yoksa seni yendiğimi mi bilemiyorum fakat bu hiç güzel hissettirmiyor anılar gidenin ardında kalmaz mıydı kalana acı vermez miydi Ben niye anıların da seninle birlikte yol aldığını hissediyorum

Son zamanlarda fark ediyorum ki bunca zamandır anlaşılmıyor oluşumun nedeni kendimi anlatmıyor oluşum değilmiş birine kendimi on defa bile anlatsam yine anlaşılmıyormuşum. Denedim bu kez anlaşılmak için çabalmayı ayrıntılara değinerek anlattım anlamadılar tekrar anlattım ve bir kez daha... Sonuç hiçbir zaman değişmedi ben yine anlaşılmadım. Anlaşılamadım fakat anladım kendimi anlatamayan ben değilim, görünmez olan ben değilim, güçlü görünen ben değilim karşımdaki kişiler körler.

İnsanları hiçbir zaman anlamıyorum leyla. İnsanlar bende her zaman bir hayal kırıklığından ibaret. Kime yaklaşırsam sonu acı bunu çok iyi biliyorum leyla ama insanlara anlam yükleyemeden duramıyorum acıttıkları hâlde kapılarına gitmeden duramıyorum belki.. belki bu sefer farklı olur diyorum leyla ama her seferinde bir hayal kırıklığı daha omzuma yükleniyor omzum çok ağrıyor artık leyla yalmızlığa alışmıştım güya ne diye bu yalnızlık bir kurşun gibi sürekli yüreğime batıyor, ne diye sürekli kendimi aynı yerde görüyorum?

Herkes beni yalnız sanıyor çevremde çokça insan yok diye halbuki ben en büyük yalnızlığı çevrem dopdoluyken yaşamıştım o andan sonra da bir daha yalnız olmadım hayallerime bile çokça insan sığdırmadım anladım ki bir insanın yalnız olmaması çevresinin dolu olmasıyla alâkalı değilmiş yanındakilerin sahiciliği ile ilgiliymiş henüz sahiciliği ile etrafımı donatan birine sahip olamadım maalesef ama bu yüzden karalar da bağlamadım ya da sırf sahicilik ile etrafım donatılmadı diye sahte sevgilere bel bağlamadım şu an istediğim dünya sadece hayallerimde var bunun farkındayım ama insan umut ettiği kadar vardır derler umut ediyorum hayallerime, umut ediyorum güzel günlere ve en çokta yaşamaya umut ediyorum.

Burası evime çıkan yol değildi biliyorum fakat yolun güzelliğine kapılıp o yoldan ilerledim şimdi yolun en sonundayım evime ulaşamadım evimden uzaklaştım ve artık evi bulamayacak kadar yorgunum.

Kendinde yara olarak gördüğü her şey aslında onu daha çok sevebilmem için bir nedendi, onu daha çok sarabilmem için bir nedendi ve o bunun farkında bile değildi. Çekinirdi çoğu zaman yaralarını görmemden, kaçar saklanırdı. Ama sadece kaçtığını sanardı; dolu gözlerinden, kızarık göz altlarından belli olurdu hep ağladığı. İşte bu yüzden sevdim, daha çok sevdim. Onu sevgimle sarmak için daha çok sevdim ya da sadece onun yaralarını onu daha çok sevmek için bahane ettim...

Her şey gibi bu da geçti işte ve geriye sadece bir kaç kül kaldı, kimi küllerin üzerinde kimi ise küllerin altında yıkıldı. Sonuç mu? Sonuç her zaman ki gibi bilinmez. Bu sefer hiç bir yer karanlığa bürünmedi, ışığa ihtiyaç duyulmadı. Bu sefer her yer griye dönüştü. İnsan karanlıkta bile zamanla alıştığı için görmeye başlar. Ama gri olan bir yerde bir şeyleri görmemiz imkansızdır griye alışmak imkansızdır.Her zaman siyahı, karanlığı bilinmezlik olarak görürdüm çünkü karanlık boşluğun tanımıydı ve boşluktakiler hiç bir zaman bilinmezdi. Oldum olası boşluktaydım. Hep karanlıktım. Şimdi ise gri ile savaşıyorum. Hani siyah en koyu renkti, bütün renkleri içine çekerdi ben niye şimdi griliğe bulandım?