Mel

Güzergahı değişmiş otobüsü hala aynı durakta bekliyorsun.

          
          Sen hiç bitmeyen bir hikayenin açık kalan sayfalarısın

Kimse unutulmak istemez
          Bütün tanıdığı herkesi kaybeden bir insanın ölümden daha beter değil midir hali ?

Şayet bir gün, ellerin bir fotoğrafın üstünde durursa yad ettiğin geçmişe güzel koy beni
          
          

Geleceğin karanlığı dahi mahvedemez umut edilen hiçbir şeyi 

En güzel yıllarımın, en belası 
          Sana şiir olamayan o sokaklardan da geçtim,
          Sayfa sayfa dökülemeyen dalgalardan,
          Elini sıkı sıkıya tutamadığım, her apartmanın önünden 
          
          
          

Yüzünü unuttum 
          Halâ yüzündeki benlerinin yerini ezbere biliyorum 
          
          Sesini hatırlamıyorum 
          Bana söylediğin şarkılar dün gibi çınlıyor kulağımda 
          
          Kokunu unuttum
          Tanıdık bir sokağa girdiğim anda içime içime işliyor kokun
          
          Gözlerinin nasıl baktığını bilmiyorum 
          Hepsinin nasıl bir renk cümbüşü oluşturup her duyguyu yansıtabileceğini biliyorum
          
          Gülümsemeni hatırlamıyorum 
          Dudağının kenarı güldüğünde hissedeyim diye öptüğüm yer
          
          
          Seni sevmiyorum artık 
          Silinmiş her şeye rağmen aklıma kazınmışlar,
          Hissedemediğim her şeyi tek bir geceye sığdırmalar..
          
          
          Her sabah uyandığımda o 3 saniye de seni artık sevmediğimi zannedip günümün geri kalanında seni hala çok sevdiğimi çok iyi bir şekilde biliyor olmak 
          
          
          
          Seni sevmek istemiyorum 
          İçimde bir yerlerde beni sevdiğini hissetmek istemiyorum 
          Senin hislerini kendi kendime hissetmek istemiyorum 
          Seni sevmek istemiyorum 
          Artık beni bırakıp gitmesini istiyorum hayaletinin
          

Şimdi ki kaçışlarımın sebebi; belli belirsiz, denizin kıyısına bir kuyruğu tutunmuş, diğer kuyruğu dalgalarla savaşırken süzülen yosun gibiydi. 
          Biliyor muydun ki ne denli vazgeçişlerin sebeplerini.. 
          ______
          Seni gidişlerinde bulduğumu ve gelişlerin de tamamlandığımı. 
          İşkencemi uzatarak seni beklediğimi..
          Dokunuşlarımızı, öpüşlerimizi ve en çokta sarıldığımız anların hatrına işkencemin uzadığını..
          Dudağının kenarından öpmeyi ve seninle saçmalamayı seviyorum, hâla daha bekliyorum bizi. Bekleyişim içimde sessiz bir uğultu bırakıyor. Yazmasaydın o kağıda o yazıları bize karşı inancımı belki bitirmiş olacaktım. Sevgilim sevipte gelememen çok canımı acıtıyor. İlhamım sensin ama kaldın öyle uzağımda, en çok korkumda sanırım seni unutmak çünkü gelirsen ve benden bir şey kalmazsa diye ödüm kopuyor..
          _________
          
          

İnsan bazen en dik yokuşları aşıp düzlükte yıkılabilir
          İnsan bazen alıştığı her şeye tekrardan yenilebilir 
          İnsan bazen bakmayan gözlerin hayalinde kendini bulduğunu zannedebilir
          İnsan bazen birinin kolları arasında ki huzuru yad edebilir
          İnsan bazen kaçarken dönüp dolaştığını fark edebilir
          İnsan bazen en çocuksu şeyleri bile göremeyecek kadar kalpsizleşebilir
          İnsan kendini kandırabilir
          Hayatın her anında, küçük beyaz yalanlarla önüne kırmızı bir perde serebilir
          Öyle ki bir an olsun o perde hiç açılmayacak hep aynı yerde serili kalacak zanneder

Unutursam ikimizi de hiç affetmem