Bir çiçek bahçem vardı. Hepsi özel ve değerli. Sonra her gün bahçeme daha değer verirdim. Bi gün gittim uzaklara Papatyalar,güller toplamaya topladığım papatyalara bakıyordum her gün. Bir sabah papatyalardan bi tanesi kurulmuştu sebebsizce ağladım.Başka Gün diğer papatya yine kurumuştu fakat geride yapraklarını bırakmıştı,ağladım ve o gün son Papatyaya su vermeye gittim.konuştum papatyayla,sevdim papatyayi daha çabuk kırılan kalbi düzelsin diye,ağladım gözyaşlarım papatyayı kurutmadı Ama Papatyaları seven çocuk yok artık.Papatya yok. Papatya sevmek hiç yok.Ağladım evet nasılsın dediler iyiyim dedim ne biliyim gurur yaptım ağladığımı söylemedim.Babam demişti erkekler ağlamaz diye ama aslında ağlamaz evet ama ağlamıyosun hiç birşey diyemiyosun kimseye gözyaşları kendi dökülüyo, aynı Papatyalar gibi. Biliyor musunuz Papatyalar öldü fakat mutlular ama bilmiyorlar ki onlar öldü.